9 Бетлерининъ сымалары оларгъа къаршы шаатлыкъ эте; олар гуналары акъкъында ачыкъ айталар, Содом халкъы киби, гизлемейлер! Вай, джанларына беля! Бу яманлыкъны башларына озьлери тюшюрдилер!
Содом сакинлери исе пек къара юрекли адамлар эдилер. Олар РАББИнинъ козьлеринде чокъ гуна къазана эдилер.
Пис ишлерни япкъанда, утандылармы? Ёкъ! Ич утанмайып, къызарып бозармайлар да! Онынъ ичюн тюшкенлернинъ арасына тюшеджеклер, джезанен кельгенимде, ерге йыкъыладжакълар, – дей РАББИ.
Гуна япып, тек олюм къазанмакъ мумкюн. Алла берген бахшыш исе – Раббимиз Иса Месихнен берабер эбедий омюрдир.
Тек оларны корип, онынъ ичинде истек догъды, ве о, къасдийлилернинъ мемлекетине эльчилерни йиберди.
Таджымыз башымыздан тюшти; бизге беля; гуна яптыкъ!
Онынъ ичюн ягъмурлар кесильди, баарь ягъмуры да ягъмады. Сенинъ бетинъ – ороспунынъ бетидир, ич де утанмадынъ-арланмадынъ.
РАББИ бойле деди: – Сион къызлары къопай олып юрелер, башларыны юксек котерелер, козьлерини къымып ойнайлар, яваш-яваш адымлайлар, аякъларындаки зынджырларынен шакъырдайлар.
Ойле несиль бар ки, озьлерини эр кестен устюн тутар, эр кеске тёпеден бакъар.
Мени тапмагъан исе джанына зарар кетире: менден нефретленгенлер эписи олюмни севелер!»
РАББИ Озь Мукъаддес Сарайындадыр. РАББИ коклерде, Озь тахтында отура. Онынъ козьлери корелер; Онынъ бакъышы инсан огъулларыны сынавдан кечире.
Еху Йизреэлге якъынлашты. Изевель бундан хабер алып, козьлерини сурьмеледи, башыны яраштырды ве пенджереге бакъып отурды.
Сонъ Смаил: – Манъа амалеклилернинъ падишасы Агъагъны кетиринъиз, – деди. Агъагъ эеджанланмай кельди ве: – Эльбетте, олюм аджджысы башымдан кечкен, – деди.
Эй, Исраиль, сен ёкъ оладжакъсынъ. Санъа тек Менден ярдым келир.
Онынъ башында олгъан он бойнузнынъ ве башкъа бойнузнынъ, огюнден учь бойнуз тюшкен бойнузнынъ не олгъаныны бильмеге истедим. Бу бойнузнынъ козьлери ве къопай лаф эткен бир агъзы бар эди. О, башкъаларындан буюк корюне эди.
Оларнынъ джесетлери буюк шеэрнинъ мейданына ташланаджакълар. Шеэрнинъ ибретли ады «Содом» ве «Мысыр»дыр. Бизим Раббимиз анда хачкъа мыхлангъан эди.
Хаинни ве онынъ бахшышыны исе алгъышламады. Хаин пек ачувланды, онынъ чырайы бозулды.
Огютни ред эткен адам джанына зарар кетирир, опькеге къулакъ аскъан акъыл къазаныр.
Эй, «Содом башлыкълары»! РАББИнинъ сёзюни динъленъиз! Эй, «Гомора халкъы»! Алламызнынъ Къанунына къулакъ асынъыз!
Амма яман адамлар – къутургъан денъиз кибидир. Раат олып оламай, сувлары чамурны ве писликни котерип аталар.
Сенинъ огюнъде чокъ къанунсызлыкъ яптыкъ, гуналарымыз бизни къабаатлайлар, къанунсыз япкъанларымыз козюмиз огюнде, къабаатларымызны билемиз.
Озь яманлыгъынъ сени джезалар, хиянетлигинъ сени къабаатлар. Биль де, бакъ: РАББИден, сенинъ Алланъдан вазгечкенинъ – фена ве аджджы бир шей, ичинъде Меним огюмде къоркъунъ ёкъ, – дей Ордуларнынъ РАББИ-ТААЛЯсы.
– Юрегинъ не къадар бозукъ олмакъ керек! – дей РАББИ-ТААЛЯ. – Сен эр шейни юзьсюз къанджыкъ киби яптынъ.
Къызкъардашынъ Содомнынъ къабааты шунда эди: о ве онынъ къызлары юкселип, эр шейнинъ боллугъында ве раатлыкъ-тынчлыкъта яшай эди, лякин фукъарелерге ве ёкъсулларгъа ярдым этмей эдилер.
Айланыр куню буюги кичигине: – Мына, мен тюневин бабамнен яттым. Онъа бу гедже де шарап ичирейик. Сен кир де, онен ят. Бойле этип, бабамызгъа эвлят багъышлап, онынъ несилини сакълап къалырмыз, – деди.
Исраильнинъ къопайлыгъы – озюне къаршы шааттыр, Исраильнен Эфраим озь гуналарындан йыкъылыр, Ехуда да оларнен берабер абыныр.