Шаул ве онынънен берабер олгъан халкъ къычырып, дженк мейданына кельдилер. Анда фелестинлилер къылычларынен бир-бирлерини ольдюре эдилер; къалабалыкъ пек буюк эди.
Оларнынъ фикирлерини билип, Иса деди: – Озь ичинден болюнген эр бир падишалыкъ йыкъылып бошар. Озь ичинде болюнген эр бир шеэр я да эв аякъта туралмаз.
Бу куньлерден эвель не адам, не де айван къазанчы ёкъ эди, кельген-кеткенге душмандан раатлыкъ ёкъ эди. Мен эр кимге башкъасына къаршы душманлыкъ этмеге ёл бердим.