1 О куню бойле дейджексинъ: – Я РАББИ! Санъа шукюрлер олсун! Сен манъа ачувлана эдинъ, амма ачувынъ ятышып, юрегимни алдынъ.
Мен ичюн япылгъан гизли тузакътан чыкъар мени, чюнки сакълангъан ерим – Сенсинъ.
Я РАББИ! Сен Меним Алламсынъ, Сени юксельтип, Адынъны макътарым. Сен аджайип ишни яптынъ, эвель-эзельден ниет эткенинъни толусынен беджердинъ.
Гъазабымнынъ къызгъын заманында бир аньге сенден юзюмни чевирдим, амма эбедий севгинен багъышлайджагъым, – дей сени къуртаргъан РАББИ.
РАББИ бутюн дюньянынъ падишасы оладжакъ. О куню тек бир РАББИ оладжакъ, Онынъ тек бир Ады къаладжакъ.
Беля вакътында олар Менден ярдым сорайджакъ ве: «Айдынъыз, РАББИмизге къайтайыкъ! О, хасталыкъ берди – О да тедавийлер, О, урды – О да яраларымызны сарар, – дейджек.
РАББИ Сионнынъ юреклерини аладжакъ, онынъ йыкъылгъан ерлерине теселли береджек; сахралары ве чёллери РАББИнинъ Эдем багъчасы киби оладжакъ. Анда къуванаджакъ ве шенъленеджеклер, Алланы макътайджакъ ве йырлайджакълар.
РАББИ сатын алгъан адамлар къайтаджакъ, Сионгъа къуванчнен къычырып келеджек, къуванч оларнен эбедиен оладжакъ. Олар къуванч ве шенълик тападжакъ, гъам ве къасевет исе олардан узакълашаджакъ.
О куню РАББИ сени дертлерден, къаарь-къасеветтен ве агъыр къуллукътан къуртаргъанда,
Эй, коклер, къуванынъыз, ер юзю, шенълен, дагълар, къуванчнен къычырынъыз! РАББИ Озь халкъынынъ юрегини алды, Озь азап чеккенлерини аджыды.
О куню бойле дейджеклер: – Мына, бу – бизим Алламыз! Онъа ишандыкъ, ве О бизни къуртарды! Бу – РАББИдир! Биз Онъа ишандыкъ! О бизни къуртарды! Къуванып, шенъленейик!
Оларнынъ ред этилюви бутюн дюньяны Алланен барыштырды; Алла оларны къабул этеджек вакъытта адамлар олюмден яшайышкъа къайтмазмы?
О куню атларнынъ чанъчыкълары устюнде: «РАББИнинъ азизлиги», – деп языладжакъ. РАББИнинъ Эвиндеки къазанлар да къурбан ерининъ огюндеки къыйметли чанакълар киби оладжакъ.
Сени насыл къалдыраджагъым, эй, Эфраим? Насыл ташлайджагъым сени, эй, Исраиль? Сени, Адма шеэрини киби, къалдырмагъа мумкюнимми? Цевоим шеэрине япкъанымны санъа япайыммы? Ичимде юрегим сызлады, аджыгъан дуйгъуларым алевленди!
Анасы огълунынъ гонълюни алгъаны дайын, сизинъ гонълюнъизни Мен аладжагъым, сиз Ерусалимде теселли тападжакъсыз.
О куню Ехуда топрагъында бу тюркюни йырлайджакълар: Бизим шеэримиз къавий! Рабби бизни, дивар ве къале киби, къорчалай.
О заман, исраиллилер Мысырдан чыкъкъан вакъытта киби, Раббининъ сагъ къалгъан халкъы Ашшурдан кениш ёлдан келеджеклер.
Якъынларда гъазабым ятышаджакъ, ачувнен Ашшурны ёкъ этеджегим.
Къопай адамлар козьлерини ашагъы тюшюреджек, гъурурлы адамлар ашаланаджакъ. О куню тек РАББИ юксек оладжакъ!
Бель букип, сюргюнликке кетеджексинъиз, ольдюрилип, ерге тюшеджексинъиз. Бундан сонъ да РАББИнинъ гъазабы тынмайджакъ, къолу эп бир узатылгъандыр.
Бу манъа къуртулыш кетирир, чюнки алласыз адам Онъа якъынлашмаз.
Баш чалгъыджы ичюн. Алмут лаббен. Давутнынъ зебуры.
– Сени аз вакъыткъа къувдым, амма буюк мераметнен кери къабул этеджегим.
– Бу меним ичюн Нухнынъ сув ташкъыны кибидир. Нухнынъ сув ташкъыны ер юзюни бир даа басмайджакъ, деп ант эттим, ойле де, санъа ачувланмамагъа, сени серт опькелемемеге ант эттим.
РАББИде буюк къуванч тападжагъым, Аллам ичюн джаным шенъленеджек. О манъа къуртулыш урбаларыны, инсафлыкъ урбасыны кийдирди. Киевге, руханийге киби, башыма сарыкъ къойды, бир келинни киби, ильванларнен безетти.
Догърулыкънен яшагъанларны, ёлларынъны акъылында туткъанларны Сен къуванчнен къаршылайсынъ. Мына, бизлер чокътан гуна япкъанларымыз ичюн, бизге къаршы ачувландынъ. Биз насыл къуртуладжакъмыз?
Меним яраткъанларыма эбедиен шенъленип къуванаджакъсынъыз. Бакъынъыз, Мен яраткъан Ерусалим ве халкъ шенъ ве къуванчлы оладжакълар.
Андан кене шукюрлер ве шенъ адамларнынъ сеси котериледжек! Мен оларны чокълаштырырым, олар азлашмайджакъ, оларны шуретлерим, олар ашаланмайджакъ!
Шимди исе къалгъан бу халкъкъа, кечкен куньлерде киби, янашмайджагъым, – дей Ордуларнынъ РАББИси.
Ордуларнынъ РАББИси бойле дей: – Дёртюнджи, бешинджи, единджи ве онунджы айларнынъ аштан-сувдан вазгечкен куньлери Ехуда халкъы ичюн къуванч ве шенъли байрам оладжакъ. Акъикъатны ве аманлыкъны севинъиз.
Сонъ Нехемья оларгъа: – Энди барынъыз, энъ яхшы ашлар ашанъыз, татлы ичимликлер ичинъиз, кимнинъ азырлагъан шейи олмаса, оларнен пайлашынъыз. Бу кунь Раббимиз ичюн азиз куньдир! Гъамлы олманъыз! РАББИнинъ огюнде къуванч – сизинъ кучюнъиз, – деди.
О заман беляларынъны унутырсынъ, оларны акъкъан сувлар киби анъарсынъ.
Къулунънынъ джаныны къувандыр, чюнки Санъа, я Рабби, джаным ынтыла.
О заман диварларынъны ябанджыларнынъ огъуллары къураджакълар, санъа падишалары хызмет этеджеклер. Гъазапланып, сени урдым, сени аджып исе, мерамет эйледим.
О заман къызлар ойнап къуванаджакълар, яшлар къартларнен берабер шенъленеджеклер, агълавларыны къуванчкъа чевиреджегим, гонъюллерини аладжагъым, чеккен хорлукъларындан сонъ оларны къувандыраджагъым.
Онынъ ичюн РАББИ бойле дей: Ерусалимге мераметнен къайтаджагъым. Анда Меним Эвим къуруладжакъ, – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Ерусалим гъайрыдан къуруладжакъ».