18 – Айдынъыз, – дей РАББИ, – давамызны бакъайыкъ. Гуналарынъыз къып-къырмызы олса биле, къар киби ап-акъ оладжакъсынъыз, ачыкъ къызыл олса биле, юнь киби бем-беяз этерим.
Къанунсыз япкъанларынъны, думан киби, къувдым, гуналарынъны, булут киби, къуваладым. Мен сени сатын алдым, шунынъ ичюн Манъа къайтынъыз.
– Эфендим, буны сен билесинъ, – дедим мен. О, манъа шойле деди: – Булар – буюк белядан кечип кельгенлер. Олар озь урбаларыны Къозунынъ къанынен ювдылар, ве олар беяз олдылар.
Алла Озю сени эбедиен ёкъ этеджек, сени булунгъан еринъден къувып айыраджакъ, тирилер топрагъындан сенинъ тамырынъны чыкъараджакъ. Сэла
– Даванъызны беян этинъиз, – дей РАББИ. – Исбатларынъызны кетиринъиз, – дей Якъупнынъ Падишасы.
– Эй, адалар, огюмде индеменъиз! Халкълар кучь тапсынлар да, якъынлашып десинлер. Бирликте судгъа топлашайыкъ.
Къанун чокъ гуналарны косьтермек ичюн пейда олды. Амма гуналар чокълашкъанынен, Алланынъ эйилиги де даа зияде артты;
Павел эр раатлыкъ куню еудийлернинъ синагогасында субетлешип, еудийнен юнанларны имангъа кетирмек ичюн арекет эте эди.
Шимди огюмде турунъыз, мен РАББИнинъ огюнде, РАББИ сизге ве баба-деделеринъизге япкъан эйиликлери ичюн, сизлернен давалашаджагъым.
Павел озюнинъ адети боюнджа еудийлернинъ алдына барып, учь раатлыкъ куню девамында оларгъа Мукъаддес Языларны анълата эди,
РАББИ дей ки: – Деделеринъиз Менде насыл акъсызлыкъ таптылар? Не ичюн Менден узакълаштылар, бош путларнынъ артындан кетип, озьлери де бош олдылар?
Павел инсафлыкъ, озюни тутув ве келеджек Ахирет куню акъкъында айткъанда, Феликс къоркъып: – Энди кет, вакъыт тапкъанымда, сени кене чагъырырым, – деди.
Эй, дагълар ве ернинъ сарсылмаз темеллери! РАББИнинъ къабаатлавыны эшитинъиз, – РАББИ Озь халкъынен, Исраильнен давалаша.
Бизни акълы-акъсыз деп къарар чыкъараджакъ, арамызда тураджакъ кимсе ёкъ.
Мени акълайджакъ Алла якъындыр, манъа къаршы ким чыкъмагъа азыр? Юзьме-юзь турайыкъ! Мени къабаатламагъа ким азыр? Яныма кельсин!
Яман адам – озь ёлуны, беля кетирген киши – озь къара ниетлерини ташласын ве РАББИге, Алламызгъа, къайтсын. Рабби мераметли олып, оны багъышлайджакъ.
Лякин яман бир киши яманлыгъындан чевирильсе ве адалетли ве догъру ишлерни япып башласа, бу киши джаныны къуртараджакъ.
Япкъан гуналарынынъ бириси онъа къаршы анъылмайджакъ. О адалетли ве догъру ишлер япса, мытлакъа сагъ оладжакъ.
«Бакъынъыз, бу адам Аллагъа сыгъынмады, амма зенгинлигининъ чокълугъына ишанды, озь яманлыгъында кучь топлады!»
Башлыкъларынъ къанунны бозалар хырсызларнен достлашалар. Оларнынъ эписи бахшышларны севе ве къапарларны къыдыра. Етимни къорчаламайлар, тул къадыннынъ давасы оларгъа барып етмей.
РАББИ къабаатламакъ ичюн турды, халкъларны суд этмек ичюн аякъ устюнде тура.