15 Къолларынъызны Манъа узаткъанларынъызда, сизни корьмейим деп, козьлеримни къапатаджагъым. Дуваларынъызны чокълаштыргъанынъызда, эшитмейджегим. Ольдюрген адамларнынъ къанындан къолларынъыз къырмызы.
Олар РАББИден ярдым истейджек, амма О, оларгъа джевап бермейджек, олар яманлыкъ япкъанлары ичюн, олардан бетини чевиреджек.
О заман мени чагъыраджакълар, лякин мен эшитмейджегим, саба-танъдан мени къыдыраджакълар, лякин тапалмайджакълар.
Ордуларнынъ РАББИси бойле дей: – Мен чагъыргъанда, олар динълемеди. Шунынъ ичюн де олар Мени чагъыргъанда, Мен оларны динълемедим.
– Ораза тутаджакълар, лякин къычырувларыны эшитмейджегим. Бутюнлей якъыладжакъ къурбанларны ве ашлыкъ бахшышларыны кетиреджеклер, амма олардан разы олмайджагъым. Оларны къылычнен, ачлыкънен ве ольдюриджи хасталыкънен ёкъ этеджегим.
Сонъ Сулейман РАББИнинъ къурбан ери огюнде, Исраильнинъ бутюн джемаатынынъ алдында турып, къолларыны котерди
Ашынъызны ачнен пай этинъиз, эвлери олмагъан фукъарелерни эвинъизге кирсетинъиз, урбасы олмагъанны корьсенъиз, кийиндиринъиз оны, сой-сопларынъыздан сакъланманъыз.
Баш чалгъыджы ичюн. «Йонат элем рехоким» авасында. Давутнынъ миктамы. Фелестинлилер Давутны Гъат шеэринде туткъан вакъытта язылгъан йыр.
Къоркъулар оны, буюк сувлар киби, басар, боран оны гедже алып къачар,
Сулейман бутюн бу дуваны ве ялварувны РАББИге айтып, РАББИнинъ къурбан ери огюнден, кокке узангъан къолларынен тизлеринден турды.
Эй, Къанун оджалары ве фериселер! Экиюзьлюлер! Алынъызгъа беля! Кок Падишалыгъыны инсанларнынъ огюнде къапатып, озьлеринъиз де кирмейсиз, кирмеге истегенлерни де йибермейсиз.
Дува окъугъанынъызда, Аллагъа инанмагъанлар киби, сёзлерни чокъ текрарлап отурманъыз. Олар: «Чокъ айтсам, дувам эшитилир», – деп тюшюнелер.
Бойледже, шуны истейим: акъайлар эр ерде ачувсыз ве къавгъасыз, диндарлыкънен къолларыны котерип, дува окъусынлар.
Якъупнынъ эвинден юзюни сакълагъан РАББИни беклейджегим, Онъа ишанаджагъым.
РАББИнинъ Эвинде ве Алламызнынъ Эви азбарларында тургъанлар!
Акъшам къурбанлары кетириледжек вакъты кельгенде, мен къасевет эткен еримден турдым, йыртыкъ усть ве ич урбаларымда тизлериме чёктим де, къолларымны Аллам РАББИге узаттым.
Биз билемиз ки, Алла гуналы адамларны динълемей. Ким Алладан къоркъып, Онынъ истегенини беджерсе, Алла тек оны динълей.
– Мен шеэрден чыкъып, къолларымны котерип, РАББИге дува этеджегим, – деп джевапланды Муса. – Ер юзю – РАББИнинъ мулькю олгъаныны биль деп, кок гурюльтилери токътар ве бурчакъ башкъа олмаз.
Алла керчектен бош лафны эшитмез, Къудретли онъа къулакъ асмаз.
Рабби Сион къызларынынъ арамлыкъларыны юваджакъ, адалетли суд ве атеш рухунен Ерусалимни анда тёкюльген къандан темизлейджек.
Керчектен, Сен – Озюнъни гизлеген бир Алласынъ, Исраильнинъ Алласы, Къуртарыджыдыр.
Оразаны туткъанда, къавгъа ве даваларны чокълаштырасынъыз, башкъаларны юмрукънен яман урасынъыз. Оразаны ойле туткъанда, сеслеринъиз тёпеде эшитильмейджек.
Кимсе Адынъны чагъырмай, Сени гъайретнен къыдыргъан да ёкъ. Сен бизден юзюнъни сакъладынъ, бизге къабаатларымызда ирип кетмеге ёл бердинъ.
Дерди туткъан къадыннынъ къычырувыны, биринджи баласыны догъгъан къадынны, Сион къызынынъ сесини киби эшитем. О, къолларыны узатып: «Вай-вай-вай! Белягъа огърадым! Мени ольдюргенлернинъ огюнде такъаттан кесильдим», – дей.
Онынъ ичюн РАББИ бойле дей: Бакъынъыз! Мен башларына беля тюшюреджегим, ве олар ондан къуртулып оламайджакълар. Менден ярдым истейджеклер де, Мен оларны эшитмейджегим.
Бу шеэрде чокъ адамны ольдюрдинъиз, онынъ сокъакъларыны олюлерге толдурдынъыз.
– Инсан огълу! Бу адамларнынъ юреклери путларгъа берильгендир. Оларны ёлдан ургъан ве къабаатлы эткен шейлерни олар козьлери огюне къойдылар. Оларгъа Мени чагъырмагъа разылыкъ берейимми?
Халкълар да биледжек ки, Исраиль халкъы озь къабааты ичюн, Менден вазгечкенлери ичюн сюргюн этильди. Шунынъ ичюн Мен юзюмни олардан чевирдим, душманларынынъ къолларына оларны бердим, ве оларнынъ эписи къылычнен ольдюрильди.
Къойларынен ве огюзлеринен олар РАББИни къыдырмагъа кетеджек, амма Оны тапамайджакъ, чюнки О, олардан узакълашты.
гъурурлы бакъыш, ялан айткъан тиль, къабаатсыз къанны тёккен къоллар,