30 Алланынъ Мукъаддес Рухуны агъырттырманъыз; сизлер къуртулыш куню ичюн шу Рухнынъ муурини алгъансыз.
Рухнынъ алевини сёндюрменъиз,
Амма олар инат олып, Онынъ Мукъаддес Рухуны ынджыттылар, ве О, оларнынъ душманы олды, оларгъа къаршы дженк этти.
РАББИ ер юзюнде адамны ясагъанына пешман этти, Онынъ юреги янды.
Эй, энъсеси къаткъанлар! Юреги ве къулакълары сюннет олмагъанлар! Бабаларынъыз киби сизлер де эр вакъыт Мукъаддес Рухкъа къаршы чыкъасынъыз.
Тек дюнья дегиль, биз озюмиз де ичимизден агълаймыз. Алланынъ биринджи бахшышы олгъан Рухны алгъан олсакъ да, Алла бизни огъуллары киби аладжагъыны ве беденлеримизнинъ къуртулышыны беклеп, ах чекемиз.
Ичинъизде Иса Месихни Тирильткеннинъ Руху булунса, Месихни олюлерден тирильткен Алла ичинъиздеки Озь Рухунынъ къудретинде сизинъ оледжек беденлеринъизни де тирильтеджек.
Иса адамларнынъ о къадар таш юрекли олгъанларына къайгъырып, этрафына кедер ве ачувнен бакъты. Къолу сакъат адамгъа исе: – Къолунъны узат! – деди. О, сакъат къолуны узаткъанынен, къолу тюзельди.
Меним ичюн, кумюш берип, къокъулы къамыш алмадынъ, къурбанларынънынъ ягъларынен Мени тойдурмадынъ. Амма гуналарынъызнен агъырлыкъ кетире эдинъ, Мени къабаатларынъызнен чекиштире эдинъ.
РАББИ: – Меним нефесим адамда эбедий къалмайджакъ. О – вуджут, онынъ куньлери 120 йыл олсун, – деди.
О заман Ешая бойле деди: – Эй, Давутнынъ эви, динъленъиз! Не, сизлерге адамларны къыйнамакъ азлыкъ эттими? Даа Алламны да къыйнамагъа истейсинъизми?
Яшлыкъ куньлеринъни акъылда тутмагъанынъ ичюн, арекетлеринънен Мени гъазапландыргъанынъ ичюн, бакъ, Мен япкъанларынъны сенинъ башынъа авдараджагъым, – дей РАББИ-ТААЛЯ. – Сен пис ишлер япкъанынъны тюшюнмединъ де.
Халкълар арасында бильдиринъиз: «РАББИ – Падишадыр!» Шунынъ ичюн дюнья къатты тура, о, къыбырдамаз асла. Халкъларны О, адалетнен укюм этеджек!
Шунынъ ичюн бу несильге ачувландым ве дедим: «Бу халкънынъ юреклери эр вакъыт адаша, олар Меним ёлларымны огренмедилер».
Сиз Алланынъ арекети ичюн Иса Месихнен бирлештинъиз. Иса бизим ичюн Алланынъ икмети олды, бизни акълады, азиз этти ве къуртарды.
Алла къыркъ йыл ичинде кимге ачувлана эди? Гуна япкъан адамларгъа! Шунынъ ичюн оларнынъ олю беденлери сахрада къалды.
Бу чюрюйджек беден чюрюмейджек беденге чевирильген сонъ, ве оледжек беден ольмейджек беденге чевирильген сонъ, Языда айтылгъан сёзлер ерине келеджек: Олюм енъильди ве ёкъ олды!
Оларны олюлер дюньясы акиминден къуртарайыммы? Оларны олюмден къорчалайыммы? Ёкъ! Эй, олюм, озь азапларынъны башларына тюшюр! Олюлер дюньясы, айды, урып-йыкъ! Ич аджымайджагъым оларны!
Олар ят аллаларны терк этип, РАББИге хызмет этип башладылар. Бундан сонъ РАББИ исраиллилернинъ азап чеккенине бакъып оламады.
Бу вакъиалар юзь берип башлагъанда, догъру турып башынъызны котеринъиз, чюнки энди къуртуладжакъ вакътынъыз якъындыр!
Онынъ шаатлыгъыны къабул эткен адам исе Алланынъ акълыгъыны тасдыкълай.
Тюшюнинъиз, эгер кимдир Алланынъ Огълуны таптаса, оны азиз эткен васиетнинъ къаныны азизлик деп саймаса, хайырлы Рухны яманласа, о, не къадар агъыр джезагъа ляйыкъ сайыладжакъ!