26 Гъазаплангъанда, гуна япманъыз. Кунеш баткъандже, гъазаптан къайтынъыз,
Севимли дин къардашларым, буны акъылынъызда тутунъыз: эр бир адам динълемеге азыр олсун, айтмагъа исе ашыкъмасын, ачувланмагъа да ашыкъмасын.
Амма билинъиз: РАББИ инсафлыларны Озю ичюн айырып алды. Мен Оны чагъыргъанымда, РАББИ мени эшитир.
Белим атеш ичинде, беденимде сагълам ер къалмады.
Рухунъ къызма табан олмасын, чюнки гъазап ахмакънынъ юрегинде яшай.
Чокъ сабырлы адам чокъ анълагъандыр, тез ачувлангъан исе ахмакълыгъыны косьтере.
Акъыл-ферасет адамгъа тез ачувланмагъа ёл бермей, башкъасынынъ къабаатыны багъышламакъ исе онъа шурет кетире.
Мен исе сизге айтам: ким агъа-къардашына кин тутса биле, махкемеде къабаатлы сайыладжакъ. Ким бирисине «къабакъ баш» десе, Юксек Шура огюнде къабаатлы сайыладжакъ. Ким бирисине «акъылсыз кяфир» десе, джеэннем атешине огърамагъа ляйыкъ оладжакъ.
Иса адамларнынъ о къадар таш юрекли олгъанларына къайгъырып, этрафына кедер ве ачувнен бакъты. Къолу сакъат адамгъа исе: – Къолунъны узат! – деди. О, сакъат къолуны узаткъанынен, къолу тюзельди.
– Харун олип, озь баба-деделерине къошуладжакъ. Исраиль огъулларына берген топракъкъа кирмейджек, чюнки сиз Мерива сувларында буюргъаныма бойсунмадынъыз.
Иса буны корьгенде, ачувланып: – Балаларгъа Манъа кельмеге ёл ачынъыз, оларны токътатманъыз. Алланынъ Падишалыгъы оларнынъкидир.
Шимальден эскен ель ягъмур кетиргени киби, ошекчининъ тили де ачувлы бакъышларгъа ёл ачар.
Сенинъ эписи къулларынъ манъа келип седжде этерлер ве: «Сен ёлбашчылыкъ эткен бутюн халкъынънен чыкъып кет», – деп айтарлар. Бундан сонъ мен чыкъып кетерим, – деди ве гъазапнен фыравундан чыкъып кетти.
Къазанчыны онъа кунь батмаздан эвель бер, чюнки о, ёкъсул ве джаны къазанчына багълыдыр. Ёкъса, о, санъа къаршы РАББИге къыямет къопарыр да, сен гуна къазанырсынъ.
Ачувлангъан адам Алла истеген инсафлы ишлерни япмаз да.
Ёнатан софра башындан зияде ачувланып турды ве байрамнынъ экинджи куню ашамады. О, Давут ичюн пек къасеветленди, чюнки бабасы джаныны пек агъырткъан эди.