13 Муса Къанун Китабында язылгъаны киби, бу беля башымызгъа тюшти, лякин бизлер Санъа, РАББИ-Таалямызгъа, ялвармадыкъ, къабаатларымыздан къайтмадыкъ ве Сенинъ акъикъатынъа къулакъ асмадыкъ.
Бутюн Исраиль Сенинъ Къанунынъны бозды, Сенинъ сесинъни эшитмемек ичюн сыртыны чевирди. Санъа къаршы гуна ишлегенимиз ичюн, Алланынъ къулу Мусанынъ Къанунында язылгъан, антнен берильген къаргъышлар башымызгъа тюшти.
– Балаларынъызны бошуна джезаладым, олар тербиелеримни огренмедилер. Йыртыджы арслан киби, къылычларынъызнен пейгъамберлеринъизни ольдюрдинъиз.
Амма халкъ оны Ургъангъа ялвармады, Ордулар РАББИсини къыдырмады.
Исраильнинъ къопайлыгъы – озюне къаршы шааттыр. Бунъа бакъмадан да, олар РАББИге, Алласына къайтмады, Оны къыдырмады.
Эфраимнинъ фигъан къопаргъаныны эшитем: «Сен мени джезаладынъ, инат бузав дайын, мен джезаландым. Къайтар мени, ве мен къайтарым, Сен – РАББИ, меним Алламсынъ.
Я РАББИ, козьлеринъ акъикъатны корьмейджекми? Сен оларны урдынъ – олар такъаттан кесильмеди; къырып ташладынъ – джезаны къабул этмеге истемейлер, таштан къатты олдылар, тёвбе этмеге истемедилер.
Алласыз адамларнынъ юреклери ачувгъа толу, Алла оларны къыйналувнен багълагъанда, Ондан ярдым истемезлер.
Эгер биринъизнинъ икмети эксик олса, Алладан истенъиз, ве Алла сизге икмет берер. Алла опькелемейип, эписине боллукънен бере.
эгер сиз, керчектен де, Оны эшитип, Ондан огренген олсанъыз, – чюнки акъикъат Исададыр.
Алланынъ Сёзю кельген адамлар «аллалар» деп адландырылгъан эди. Мукъаддес Язы исе бозулмаз.
Акъикъатны биледжексиз, ве акъикъат сизни азат этеджек.
Пейгъамберлернинъ Языларында язылгъаны киби, Алла оларнынъ эписини огретеджек. Бабамны эшиткен ве Ондан огренген эр бир адам Манъа келе.
Сонъ Иса акъылларына Мукъаддес Языларны анъламагъа кучь берди.
Олар тёшеклеринде агълагъанда, джан-юректен Менден ярдым сорамай. Отьмек ве шарап ичюн топланалар, Менден исе узакълашалар.
Оларнынъ эписи – фурун киби къызгъын, ёлбашчыларны ютып битирелер. Оларнынъ эписи падишалары йыкъылды, лякин кимсе Мени ярдымгъа чагъырмай.
Я РАББИ, бизни бутюнлей терк эткен олсанъ да, бизге къарардан зияде ачувлангъан олсанъ да, эвель куньлеримизни къайтар, бизни Озюнъе чевир, ве биз къайтармыз.
Мына, энди Мен сизден козюмни алмайджагъым, яхшылыкъ япмам, яманлыкъ япаджагъым. Мысыр топрагъындаки эписи ехудалылар къылычтан ве ачлыкътан оледжеклер ве бутюнлей гъайып оладжакълар.
Кимсе Адынъны чагъырмай, Сени гъайретнен къыдыргъан да ёкъ. Сен бизден юзюнъни сакъладынъ, бизге къабаатларымызда ирип кетмеге ёл бердинъ.
Мына, эвельден хабер эткенлерим эписи олды, энди исе янъыларны хабер этем, олар ерине кельмезден эвель, сизге хабер этем.
Къулунънынъ джаныны къувандыр, чюнки Санъа, я Рабби, джаным ынтыла.
Лякин бу куньгедже РАББИ сизлерге анълагъан акъыл, корьген козь ве эшиткен къулакъ бермеди.
Вай-вай-вай! Мысырдан ярдым сорап кеткенлернинъ башына беля! Атларгъа таяналар, дженк арабаларынынъ чокълугъына ве аскерлерининъ буюк кучюне ишаналар, Исраильнинъ Азизине исе къулакъ асмайлар, РАББИни къыдырмайлар.
«Шу топракъкъа ве мында яшагъанларгъа агъыр белялар тюшюририм, Ехуда падишасы китапта окъугъан шейлернинъ эписини япарым.
– Сен исе, Якъуп, Мени чагъырмадынъ! Менден болдурдынъ, Исраиль!
Эпимиз арам шей киби олдыкъ, догъру ишлеримиз де – кирленген урба кибидир. Биз эпимиз, япракълар киби, соламыз, бизни, ель киби, къабаатларымыз алып кете.
Эписи достларынъ сени унуттылар, сени къыдырмайлар. Мен душманларынъны ёллап, башынъны урдым, чокътан-чокъ акъсызлыкъларынъ ве гуналарынъ чокълашкъаны ичюн, сени къатты джезаладым.
Сизлер къокъулы отларны якъып, РАББИнинъ огюнде гуна яптынъыз, РАББИнинъ айткъанларыны динълемединъиз, Онынъ къанунларына, низамнамелерине ве шаатлыкъларына коре арекет этмединъиз. Шунынъ ичюн, корьгенинъиз киби, бу беля башларынъызгъа тюшти.
Яшлыкъ куньлеринъни акъылда тутмагъанынъ ичюн, арекетлеринънен Мени гъазапландыргъанынъ ичюн, бакъ, Мен япкъанларынъны сенинъ башынъа авдараджагъым, – дей РАББИ-ТААЛЯ. – Сен пис ишлер япкъанынъны тюшюнмединъ де.