23 О заман падиша бунъа пек къуванды ве Даниялны къуюдан чыкъармагъа буюрды. Даниялны къуюдан чыкъардылар. Онынъ устюнде ич бир яра ёкъ эди, чюнки о, озь Алласына иман эте эди.
Олар дженк мейданында Алладан ярдым истедилер, ве О, оларны эшитти, чюнки олар Аллагъа ишанды. О, оларгъа ярдым берди ве хагрийлилерни ве оларнен бирликте олгъанларны оларнынъ къолуна теслим этти.
Бунъа о: – Иште, мен дёрт багълы олмагъан, атешнинъ ортасында юрген акъайны корем. Оларгъа да бир тюрлю зарар ёкъ. Дёртюнджисининъ къыяфети исе аллаларнынъ огълуна ошай, – деди.
Иса онъа: – «Къолунъдан кельсе»?! Иманлы адам эр шейни япа билир, – деди.
Сонъ падиша сарайына кетип, акъшамлыкъ ашамайып юкъламагъа ятты ве эгленджелерни биле ред этти, лякин онынъ козюне юкъу кирмеди.
Санъа бутюнлей ишангъангъа тынчлыкъ-аманлыкъ бересинъ, иманлары сарсылмаз олгъанны сакълайсынъ, чюнки о, Санъа ишана.
Тенбель йыкъыджы адамгъа къардаштыр.
Эртеси куню сабадан турып, олар Текъоа сахрасына кеттилер. Олар кетеяткъанда, Ехошафат токътап, шойле деди: – Эй, Ехуда ве Ерусалим халкъы, мени динъленъиз! Алланъыз РАББИге ишанынъыз ве шубеленменъиз. Онынъ пейгъамберлерине ишанынъыз, сонъ енъиш кореджексинъиз.
Олар иман ярдымынен падишалыкъларны енъе, адалетни сакълай, оларгъа берген сёзлернинъ беджерилювини коре, арсланларнынъ агъызларыны къапата,
Падиша буны эшитип, пек къасеветленди ве юрегинде Даниялны къуртармакъ къарарына кельди ве атта кунь къавушкъандже оны къуртармагъа гъайретнен тырыша эди.
Хирам, Сулейманнынъ хаберини эшитип, пек къуванды ве: – Шу чокътан-чокъ олгъан миллетке укюмдарлыкъ этмек ичюн Давуткъа акъыллы огъул берген РАББИге бугунь шукюрлер олсун! – деди
Исраиллилерни мысырлылардан ве фыравуннынъ къолларындан къуртаргъанда, РАББИ исраиллилерге япкъан эйиликлерине Йитро къуванды
– Бизим санъа бунъа джевап бермеге кереги ёкъ. Башымызнынъ язысы олса, биз ибадет эткен Алламыз бизни къызгъан соба атешинден къуртара биле ве сенинъ къолунъдан да, падиша, къуртарыр.