33 Халкънынъ арасындаки акъыллы адамлар чокъусына акъыл огретеджек. Амма бир къач вакъыт ичинде оларны къылычнен ве атешнен ольдюреджек, эсир этеджек ве оларнынъ мал-мулькюни тартып аладжакълар.
Сизни синагогадан айыраджакълар. Ойле заман келеята ки, сизни ольдюрген эр бир адам, буны япып, Аллагъа хызмет этем, деп тюшюнеджек.
О вакъытта сизлерни къыйнайджакълар ве ольдюреджеклер. Мен ичюн эписи халкъларнынъ адамлары сизлерден нефретленеджек.
Руханий Ордулар РАББИсининъ хаберджиси олгъаны ичюн, онынъ дудакълары бильгини сакъламакъ керек, адамлар онынъ агъзындан къанун къыдырмакъ кереклер.
Къадын Алланынъ халкъы къанындан ве Исанынъ шаатлары къанындан сархош олгъаныны корьдим. Оны корьгенимде, пек шаштым.
атешнинъ кучюни сёндюре, къылыч уджундан къачып къуртула, кучьсюзликтен сонъ къуветке кире, дженкте къудретли ола, ябанджы ордуларны къува эдилер.
Чокъусы арынаджакъ, темизленеджек ве сынавдан кечеджек. Яман адамлар исе яман ишлерини япа береджеклер. Яманларнынъ ич бири анъламайджакъ, акъыллы адамлар исе анълайджакълар.
– Эфендим, буны сен билесинъ, – дедим мен. О, манъа шойле деди: – Булар – буюк белядан кечип кельгенлер. Олар озь урбаларыны Къозунынъ къанынен ювдылар, ве олар беяз олдылар.
Къозу бешинджи печатны бозгъанда, къурбан ерининъ тюбюнде мен адамларнынъ джанларыны корьдим. Олар Алланынъ Сёзюни ве Онынъ акъкъында хаберни даркъаткъанлары ичюн ольдюрильген эди.
Яшагъан еринъни, Шейтаннынъ тахты олгъан ерде яшагъанынъны билем. Эм де билем ки, Меним Адыма япыша бересинъ, ве атта Шейтан яшагъан ерде, аранъыздаки ишанчлы шаатым Антипа ольдюрильген куньлерде де сен Манъа олгъан иманынъдан къайтмадынъ.
Мен – Юханым, дин къардашынъызым, Иса Месихнен бирликте олып, сизнен берабер къувулам, сизнен берабер Алланынъ падишалыгъында булунам, сизнен берабер сабыр этем. Алланынъ Сёзюни ве Иса Месих акъкъында хаберни даркъаткъаным ичюн, мени Патмос адасына сюргюн эттилер.
Мен, Аллагъа кетирильген ичерлик бахшышы киби тёкюлем, бу дюньядан кетеджек вакътым якъынлашты.
Шу себептен бу азапларны чекем. Амма мен утанмайым. Кимге инангъанымны билем; эминим ки, манъа залог оларакъ берильген ишни о куньге къадар сакъламагъа Онынъ кучю бар.
Фикиримдже, Алла бизни, эльчилерни, энъ сонъки сырагъа къойып, олюм джезасына укюм этильгенлерни киби, ёллады. Бизни мелеклер, адамлар ве бутюн дюнья сейир эте.
Къуванчлы Хаберни Дербе шеэринде даркъатып, чокъ шегирт арттыргъанларындан сонъ, Листра, Иконий ве Антиохия шеэрлерине къайттылар.
ве оны тапып, Антиохиягъа кетирди. Бир йыл девамында олар иманлылар топлашувында чокъ адамны огрете эдилер. Биринджи сефер Антиохия шеэринде Исанынъ шегиртлерине «месихчилер» дедилер.
Иса исе: – Керчектен де, сизлер Мен ичеджек къадени ичеджексиз, амма Меним онъ ве сол тарафымда отурмагъа разылыкъ бермек Меним къолумда дегиль. Бабам бу ерни кимлерге азырлагъан олса, оларгъа береджек, – деди.
О, оларгъа джевап берип: – Кок Падишалыгъынынъ сырлары сизге ачылгъан, оларгъа исе къапалы, – деди.
Агъасы – къардашыны, бабасы – огълуны олюмге береджеклер. Балалар озь ана-бабаларына къаршы баш котерип, оларны ольдюреджеклер.