Бу дёрт айваннынъ эр биринде алтышар къанаты бар эди. Олар эм ичтен, эм тыштан бутюнлей козьлернен къаплангъан эди. Гедже куньдюз олар токътамайып шу сёзлерни текрарлай: – Къудретли Рабби-Тааля Мукъаддес, Мукъаддес, Мукъаддестир! О, башта олгъан, шимди бар ве энди келеята!
Иса Озь сёзюни девам этти: – Инсан Огълуны юкъарыгъа котергенинъизде, биледжексиз ки, Мен – Барым ве Озь-Озюмден ич бир шей япмайым. Аксине, Бабам Манъа не огреткен олса, ойле де айтам.
Муса Аллагъа: – Мына мен Исраиль огъулларына келип: «Сизге мени бабаларынъызнынъ Алласы ёллады», – деп айтарым. Олар исе менден: «Онынъ Ады недир?» – деп сорасалар, мен оларгъа не айтайым? – деди.