2 Халкъ Мусанен къавгъа этип: – Бизге ичмеге сув беринъиз, – деди. Муса оларгъа: – Не ичюн сиз меннен къавгъа этесинъиз? Не ичюн РАББИни сынайсынъыз? – деди.
Месихке сынав япмайыкъ. Олардан базылары Алланы сынадылар ве йыланлардан гъайып олдылар.
Масса еринде япкъанынъыз киби, Алланъыз олгъан РАББИни сынаманъыз.
О ерде бабаларынъыз Мени сынавдан кечирдилер ве Мени сынап, къыркъ йыл ичинде ишлеримни корьдилер.
– Ёкъ, – деди Ахаз, – сорамайджагъым, РАББИмни сынамайджагъым.
Иса онъа: – Анда даа язылгъан: Раббинъни, сенинъ Алланъны сынама, – деди.
Мукъаддес шуретинде олгъан РАББИге ибадет этинъиз! Бутюн ер юзю, Онынъ алдында титре!
Халкъ Аллагъа ве Мусагъа къаршы айтып башладылар: – Бизни Мысырдан не ичюн чыкъардынъыз? Бизге сахрада ольмек ичюнми? Мында не отьмек бар, не сув. Бу бир шейге кечмеген аштан да джанымыз безди.
О алда, сизлер не ичюн Алланы сынап, не бабаларымыз, не бизлер котерип оламагъан юкни шегиртлернинъ бойнуна юклемеге истейсиз?
Пётр: – Сиз не ичюн Алланынъ Рухуны сынап бакъмагъа анълаштынъыз? Мына, шимди къапу янында акъайынъны дефн эткенлернинъ адымлары эшитилелер. Энди сени де тышарыгъа алып чыкъаджакълар, – деди.
Иса онъа: – Бойле деп язылгъан: Раббинъни, сенинъ Алланъны сынама, – деди.
Шимди биз къопай адамларны бахтлы саямыз. Яманлыкъ эткенлернинъ иши юре, олар РАББИни сынасалар да, оларгъа бир шей олмай».
Къаранлыкъ ве олюм кольгесинден оларны азат этти, бугъавларыны сындырып ташлады.
Лякин Меним шуретимни, Мысырда ве сахрада косьтерген аджайип ишлеримни корьген ве он кере Мени сынагъан, Сесимни динълемеген бу адамларнынъ ич бири
О ернинъ адыны Масса ве Мерива къойдылар, чюнки исраиллилер, къавгъа этип: «Арамызда РАББИ бармы я да ёкъмы?» – деп РАББИни сынай эдилер.
Кучюги бабасына: «Баба, мал-мулькюнъден манъа тиеджек пайымны айырып бер», – дей. О адам бутюн мал-мулькюни огъулларына болип бере.
Халкъ Мусагъа шикяет иле: – Бизлер не ичеджекмиз? – дедилер.
Смаил оларнынъ «Бизге падиша бер, о бизге ёлбашчылыкъ этсин», деген сёзлерини пек бегенмеди ве РАББИге дувалар окъуп башлады.
Исраиль огъулларынынъ эписи Мусагъа ве Харунгъа къаршы шикяетлендилер, бутюн джемаат оларгъа: – Ах, биз Мысыр топрагъында я да бу сахрада ольгейдик! – дедилер.
Оларгъа: – Фыравун ве онынъ къулларынынъ огюнде бизим яхшы адымызны аякъ асты эттинъиз. Бизни ольдюрсинлер деп, сиз оларнынъ къолларына къылыч бердинъиз. РАББИ буны корьсюн ве сизге бунынъ ичюн джеза берсин, – дедилер.
– РАББИ сизге акъшам эт, саба исе тойгъандже отьмек береджек. РАББИ Озюне къаршы шикяетленгенинъизни эшитти. Я биз ким олгъанмыз? Шикяетинъиз бизге къаршы дегиль, РАББИге къаршыдыр, – деп къошты Муса.
РАББИнинъ Адына ярашкъан шуретини беринъиз, бахшышлар кетирип, Онынъ азбарларына киринъиз!
Беляда РАББИни чагъырдылар, ве О, оларны азапларындан къуртарды.
Сонъ сиз РАББИни Тавера, Масса ве Киврот-Хаттаава ерлеринде ачувландырдынъыз.