7 Озь буюк улулыгъынъда Санъа къаршы чыкъкъанларны ёкъ эттинъ. Озь гъазабынъны ёлладынъ, ве о, оларны тобан дайын якъты.
Атеш тобанны, алев де пиченни якъып ёкъ эте; оларнынъ тамырлары да чюрюп, ёкъ олур, чечеклери куль киби авагъа савурылыр. Олар Ордулар РАББИсининъ Къануныны ред эттилер, Исраиль Азизининъ Сёзюнден вазгечтилер.
– Мына, фурун киби янгъан кунь келе. О вакъыт эписи къопайлар ве яманлыкъ япкъанлар тобан киби оладжакълар, ве келеяткъан кунь оларны якъаджакъ, – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Оларда не тамыр, не пытакъ къалдырылмайджакъ.
Мына, олар тобан киби, оларны атеш якъып битирди, озь джанларыны атештен къуртарамадылар. Не къызмакъ ичюн къор, не де къаршысында отурыладжакъ атеш къалмады.
Сенинъ Манъа къаршы ачувынъ, къопайлыгъынъ Манъа келип етти. Мен бурнунъа алкъа къоярым, агъзынъа агъызлыкъ такъарым. Кельген ёлунънен сени алып къайтарырым.
Ордуларнынъ РАББИси яманларны джезалагъанда, буюклигини косьтереджек. Азиз Алла адалетнен суд эткенде, Озь Азизлигини бильдиреджек.
Эписи РАББИнинъ Адыны макътасынлар! Ялынъыз Онынъ Ады Юджедир! Онынъ буюклиги ер ве кок устюнде кенишлей!
Ордуларнынъ РАББИси, не де бахтлыдыр Санъа ишангъан инсан!
Ешуруннынъ Алласына ошагъан ёкъ! О, коклер устюнден санъа ярдымгъа Озь Шуретинде булутлар устюнде келе.
Саул ерге йыкъылып: – Саул, Саул! Сен Мени не ичюн айдайсынъ? – деген сесни эшитти.
О энди Озюнинъ махсус курегинен богъдайны кепектен айырмагъа азыр. О, Озь арманыны темизлейджек: богъдайны анбаргъа топлап, кепекни сёнмез атеште якъаджакъ.
О куню Ерусалимнинъ ичинден тири сувлар акъаджакъ. Сувларнынъ ярысы шаркъкъа Олю денъизге, ярысы гъарпкъа Акъ денъизге акъаджакъ. Олар эм язда, эм къышта акъаджакъ.
О заман РАББИ дженк вакътында япкъаны киби, чыкъаджакъ ве бу халкъларгъа къаршы дженк этеджек.
Мени ёллагъан шуретли Ордуларнынъ РАББИси сизни чайпагъан халкъларгъа бойле дей, чюнки сизге зарар кетиреджек адам РАББИнинъ энъ къыйметлисине зарар кетирген адамгъа ошар:
Шимди чокъ халкъ санъа къаршы чыкъты ве: «Сион арамлансын, козьлеримиз де бунъа бакъып тойсун», – дейлер.
Я РАББИ, Сен киби ёкъ! Сен улусынъ! Къудретинъ ичюн Сен намлысынъ!
Бир кунь, о, озюнинъ алласы Нисрок путханесинде табынгъанда, огъуллары Адраммелек ве Сарецер оны къылычнен ольдюрдилер. Озьлери исе Арарат мемлекетине къачып кеттилер. Онынъ ерине огълу Эсар-Хаддон падиша олды.
Алланынъ Мелеги келип, Ашшур ордусынынъ 185 000 аскерини къырды. Адамлар саба тургъанда, бутюн аскерлер олип-серилип ята эди.
Кимни сёгдинъ, кимни ашаладынъ? Кимге сес котерип, юкъарыдан бакътынъ? Исраильнинъ Азизине!
Я РАББИ, къулакъ ас да, эшит. Козьлеринъни ач да, Озюнъ корь. Санхеривнинъ эписи сёзлерини, Тири Алланы насыл сёггенини эшит!
Тынч адамлар буны корип къуванаджакълар. Эй, Алланы къыдыргъанлар, сизинъ юреклеринъизге кене джан кирсин!
Белялардан бизге ярдым эт, чюнки инсаннынъ ярдымы боштыр.
Лякин санъа къудретим корюнсин ве бутюн ер юзюнде Меним Адым намлы олсун деп, Мен сени сакълап къалдырдым.
чюнки бизим Алламыз – эписини якъып ёкъ эткен бир атештир.
Муса къолуны денъизге тараф узатты, ве сабасына сув озь ерине къайтты. Мысырлылар сувнынъ къаршысына чапкъанда, РАББИ оларны денъизнинъ ортасында сувгъа ташлады.
Алланъыз олгъан РАББИ – эписини якъып ёкъ эткен атештир. О – куньджю Алладыр.
Халкъ тобан ерине ашлыкъ сапларыны джыймакъ ичюн, бутюн Мысыр топрагъында дагъылды.
Онынъ акъылы буюк, кучю сонъсуздыр, Онъа къаршы ким чыкъты да, сагъ къалды?