14 Мысырлылар оларгъа киреч ве кирпичлернен агъыр ишни ве эр бир тарла ишини берип, оларнынъ яшайышларыны пек агъыр эттилер. Эр бир агъыр ишке мысырлылар исраиллилерни мераметсизликнен зорлай эдилер.
Бу падиша халкъымызгъа къаршы зулум, бабаларымызгъа хаинлик япа башлады, янъы догъгъан балаларны ташлатып, оларны олюм панджасына берди.
Баба-деделеримиз Мысыргъа кочьтилер, ве биз Мысырда чокъ вакъыт девамында яшадыкъ. Мысырлылар баба-деделеримизге ве бизге яманлыкъ япа эдилер.
Муса буны Исраиль огъулларына айтты, лякин олар Мусаны рухтан тюшкенлери ве къуллугъы агъыр олгъаны себебинден динълемедилер.
Чокъ вакъыт кечти. Бу вакъыт ичинде Мысыр падишасы ольди. Исраиль огъуллары иштен инъильдей ве ярдым сорап, Аллагъа ялвара эдилер, ве агъыр ишлерден къыйналгъанлары ичюн ялварувлары Аллагъа котерильди.
Мен Мысырда олгъан халкъымнынъ зулумыны корип, инъильтисини эшиттим ве оларны къуртармакъ ичюн коктен тюштим. Энди бар, Мен сени Мысыргъа ёллайджагъым, – деди.
Мен сайлагъан ораза будыр: яманлыкъ бугъавларыны чыкъарынъыз, боюндырыкъ багъларыны чезинъиз, эзиетленгенлерни азатлыкъкъа йиберинъиз, эр бир боюндырыкъны йыкъынъыз.
Мен айттым: “Сиз аллаларсынъыз, эпинъиз Юдже Алланынъ огъулларысынъыз!”
Алкъагъа алынаджакъ вакътына сув ташып къой, къалелеринъни къавийлештир. Чамур тап, балчыкъ тапта, кирпичлер ичюн къалыфларны азырла.
Халкъымнынъ этини ашайсыз, терисини сыдырасыз. Кемиклерини къырып, тавагъа къояджакъ киби парчалайсыз, этини къазангъа къояджакъ киби догърайсынъыз.
Энди не япаджагъым? – дей РАББИ. – Халкъым бес-бедава алынды, онъа башлыкъ эткенлер агълай, – дей РАББИ, – Адымны эр кунь, токътамайып яманлайлар.
Оны сени чекиштиргенлерге береджегим. Санъа: «Ерге тюш, устюнъден кечейим», – айткъанларда, ерге тюштинъ, ве олар устюнъден, топракъ ве сокъакътан киби, келе-кече эдилер. Энди оларнынъ къолуна ачувым савутыны къояджагъым.
Падиша ачувында халкъларны токътамаздан ура, гъазабында миллетлерни даима чекиштире эди.
Шеэрнинъ араба къапусы янында отургъанларнынъ агъзына тюштим, шарап ичкенлер де меним акъкъымда йырлай.
Ноомий оларгъа: – Манъа Ноомий деменъиз, мени Мара деп чагъырынъыз, чюнки Къудретли Алла манъа буюк гъам берди, – деди.
Мысырлылар бизге ярамай бакъа ве хорлай, агъыр ишлер буюра эдилер.
Сизлерни исе РАББИ демир ириткен собадан, Мысырдан алып чыкъты. Бугунь олгъанынъыз киби, сиз Онынъ шахсий халкъы оладжагъынъызны истей эди.
Эписи йыллар девамында о, эфендисининъ ыргъаты киби олсун. Эфендисине онъа шефкъатсызлыкънен эфендилик этмеге ёл берменъиз.
Оларны огъулларынъызгъа мульк оларакъ мирас этип къалдырмакъ мумкюнсинъиз. Къул киби тутып, оларгъа эбедий саип олмакъ мумкюнсинъиз. Лякин агъа-къардашларынъызгъа, Исраиль огъулларына, бири-биринъизге шефкъатсызлыкънен эфендилик этменъиз.
Оларгъа шефкъатсызлыкънен эфендилик этме, Алланъдан къоркъ.
– Мен – РАББИм, сенинъ Алланъдырым. Мен сени Мысыр топрагъындан, сен къуллукъ эткен ерден алып чыкътым.
Онынъ ичюн олар исраиллилерни ишке мераметсизликнен зорлай башладылар.
РАББИ Ибрамгъа бойле деди: – Биль ки, сенинъ эвлятларынъ гъурбетликте кельмешек оладжакъ; оларны къул этип, 400 йыл зулум этеджеклер.
Исраиллилерни агъыр ишке зорламакъ ичюн, мысырлылар оларгъа башлыкълар къойдылар. Исраиллилер фыравунгъа, емеклерни сакъламакъ ичюн, Питом ве Раамсес деген шеэрлерни къурдылар.
Мысыр падишасы еудий эбанайларындан экисини чагъыртты. Бирисининъ ады Шифра, дигерининъ – Пуа эди.
Яш йигитлернинъ меслеатыны динълеп, о: – Меним бабам сизге буюк агъырлыкъ юклеген, мен исе бу агъырлыкъны даа да зияделештиреджегим. Меним бабам сизни къамчыларнен джезалагъан, мен исе сизни чаянларнен джезалайджагъым, – деди.
Заваллы халкънынъ яман акимдары – окюрген арслан, адамгъа атылгъан аюв кибидир.
Я РАББИ, теренликтен мен Сени чагъырдым.
Шунынъ ичюн Ордуларнынъ РАББИ-ТААЛЯсы бойле дей: – Эй, Сионда яшагъан халкъым! Ашшурдан къоркъманъыз! О, эвельден Мысыр киби, сени таякънен урар, сопасыны санъа къаршы котерир.