18 Лякин санъа Меним васиетим оладжакъ. Сандыкъкъа огъулларынъ, къадынынъ ве келинлеринънен берабер кир,
Нух даа корюнмеген, амма келеджек шейлер акъкъында хабер алгъанда, озь эв адамларыны къуртармакъ ичюн, Алладан къоркъып, иман ярдымынен буюк бир сандыкъ ясады. О, иман ярдымынен дюньяны укюм этти, озю исе иманы ичюн инсафлы деп сайылды.
Нух, огъуллары, къадыны, келинлеринен берабер сув ташкъынындан сакъланмакъ ичюн сандыкъкъа кирдилер.
Санъа ве эвлятларынъа берген васиетимни эбедиен сакълайджагъым. Эбедий васиетим будыр: «Мен сенинъ Алланъ ве эвлятларынънынъ Алласы оладжагъым.
Тамам шу куню Нух, Нухнынъ огъуллары Шем, Хам ве Яфет, Нухнынъ къадыны ве учь келини сандыкъкъа кирдилер.
Кет, халкъым, ички одаларынъа кир, артынъдан къапуларынъны къапат! Раббининъ гъазабы кечкендже, аз вакъыткъа сакъланып отурынъыз.
Алла къадимий дюньяны да аджымады, лякин имансызларнынъ дюньясы устюне сув ташкъыныны кетиргенде, тек Нухнынъ секиз адамлы къорантасыны къуртарды. Оларнынъ секизинджиси – Нух, инсафлыкъ ёлунынъ бильдириджиси эди.
Бир заманда, Нух сандыкъны къураяткъан куньлерде, Алла сабырнен беклеген вакъытта, олар боюн эгмегенлер. О сандыкъта аз адам, яни секиз джан сувдан къуртулгъанлар.
РАББИ Нухкъа: – Бутюн къорантанъны алып, сандыкъкъа кир. Озь несилинъде тек сен инсафлы олгъанынъны корьдим.
Лякин Меним васиетимни Исхакъкъа этеджегим. Саре оны санъа келеджек йылы тамам бу вакъытта догъаджакъ.
– Меним санъа васиетим будыр: сен чокъ халкъларнынъ бабасы-дедеси оладжакъсынъ, – деди.