18 – Ойле дегиль, бабам, – деди Юсуф. – Мына бу биринджи догъгъан огълум, онъ къолунъны онынъ башына къой.
Мен исе: «Ёкъ, асла, Раббим! Меним агъзыма ич бир вакъыт кирли я да арам шей кирмеди», – дедим.
Пётр: – Ёкъ, асла, Раббим! Мен ич бир вакъыт кирли я да арам шей ашамадым, – деди.
Акъыллылар джевап берип: «Ёкъ, бизлерге де, сизлерге де ягъымыз етмейджек. Сиз тюкянгъа барып, озьлеринъизге ягъ сатын алынъыз», – дедилер.
– Ёкъ! Сорагъанынъызгъа коре, тек акъайлар барып, РАББИге ибадет этсинлер. Сонъ оларны фыравундан къувдылар.
Рубен! Сен меним биринджи догъгъан огълум, меним такъатымсынъ, акъайлыгъымнынъ ильк козьайдыны, дегер ве къудретнинъ юкъары нокътасысынъ.
Агъа-къардашлары Юсуфнынъ къаршысына сыранен отурдылар: биринджи огъул, биринджи догъгъанына коре, биринджи отурды, олардан кичиги исе, онынъ кичиклигине коре сонъ отурды. Агъа-къардашлар бири-бирине тааджипли бакъышлар ата эдилер.
– Бизим тарафларда биринджи догъгъан къыз акъайгъа чыкъмагъандже, кичигини бермеге адет ёкъ, – деди Лаван.
Сонъ Рефикъа эвинде олгъан буюк огълу Исавнынъ энъ яхшы урбаларыны алып, кичик огълу Якъупнынъ устюне кийдирди,
– Ёкъ, Эфендим, – деди Лут.
Юсуф, бабасы онъ къолуны Эфраимнинъ башына къойгъаныны корип, буны бегенмеди. О, Эфраимнинъ башындан Менашшенинъ башына къоймакъ ичюн, бабасынынъ къолуны алды.
Лякин бабасы разы олмады ве: – Мен билем, огълум, билем, – деди. – Ондан да халкъ асыл оладжакъ, о да буюк оладжакътыр. Лякин онынъ кичик къардашы ондан буюк оладжакъ, ве онынъ эвлятларындан чокъ халкълар асыл оладжакълар.