16 – Айванларынъызны айдап келинъиз, – деди Юсуф. – Кумюшинъиз биткен олса, сизге аш берип, айванларынъызны алырым.
Фырсаттан файдаланынъыз, инанмагъанларнен акъылнен арекет этинъиз.
Сонъунда, агъа-къардашлар, эр бир акъикъий, намуслы, догъру, темиз, гузель, шуретли, мукеммель ве макътавгъа ляйыкъ шейлер акъкъында тюшюнинъиз.
Не еудийлерни, не юнанларны, не иманлыларнынъ джемиетини ёлдан ургъан ич бир шей япманъыз.
Намуслы адам догърусыны айта, ялан шаатлыкъ эткен адам алдата.
Мысыр ве Ханаан топракъларында кумюш биткен сонъ, эписи мысырлылар Юсуфкъа келип, онъа: – Бизге аш бер, – дедилер. – Кумюшимиз биткени ичюн, козюнъ огюнде ольмеге керекмизми, аджеба?
Олар озь айванларыны айдап кельдилер, ве Юсуф ашны атларгъа, къой-эчкилерге, туварларгъа ве эшеклерге алмаштыра эди. О йылы оларнынъ бутюн айванларыны алып, оларны ашнен теминледи.