15 – Сизинъ эткенинъиз недир? – деди оларгъа Юсуф. – Мен дайын адам фал бакъмагъа уста олгъаныны бильмей эдинъизми, аджеба?
Халкъ Мусанынъ дагъдан чокъ вакъыттан берли тюшмегенини корип, Харуннынъ янына кельдилер ве онъа: – Къана, бизге огюмизден кетеджек алланы яп. Бу адамнен, бизни Мысыр топрагъындан чыкъаргъан Мусанен не олгъаныны биз бильмеймиз, – дедилер.
Лякин Юсуф ред этти ве эфендисининъ апайына: – Мен олгъанымда, эфендим бир шей ичюн къасевет этмей. О, бутюн олгъан барлыкъ-вариетини меним элим астына берди.
– Буны ким япкъаныны бильмейим, – деди Авимелек. – Сен де манъа бир шей айтмадынъ. Бу иш акъкъында мен шимдигедже эшитмедим.
Сонъ РАББИ: – Не яптынъ сен? Къардашынъ къанынынъ сеси Манъа топракътан къыямет къопара.
РАББИ-Тааля апайдан: – Не яптынъ сен?! – деп сорады. – Мени йылан алдатып ёлдан урды, ве мен ашадым, – деп джевап къайтарды апай.
– Эфендимизге не айтайыкъ? – деди Ехуда. – Не дейик? Насыл этип акъланайыкъ? Алла къулларынънынъ къабаатыны чыкъарды. Иште, биз эфендимизге къуллукъ япаджакъмыз. Эм биз, эм анавы къолунда къаде тапылгъан сою.