20 – Эфенди, динъле! Аш сатын алмакъ ичюн, биз бир кере мында кельдик.
Юсуфнынъ он агъасы, Мысырдан ашлыкъ сатын алмакъ ичюн, кеттилер.
– Ёкъ, эфендимиз, – дедилер олар. – Биз, сенинъ къулларынъ, аш сатын алмагъа кельдик.
– О адам бизден бизим акъкъымызда: «Бабанъыз даа сагъмы? Къардашынъыз бармы?» – деп сорады, – дедилер олар. – Биз онынъ суаллерине коре джевап бердик. «Къардашынъызны кетиринъиз», – дейджегини биз билип олур эдикми?
Ехуда онъа: – О адам бизге: «Эгер къардашынъыз сизнен олмаса, козюм огюне корюнменъиз», – деп кесен-кес айтты.
Чувалларыны бошаткъанда, эр бирининъ чувалындан кумюшке толу киселери чыкъты. Олар озьлерининъ кумюшке толу киселерини корьдилер; олар ве бабалары корьдилер ве къоркътылар.
Геджелемек ичюн токътагъанда, олардан бири, эшекке ем бермек ичюн, чувалыны ачты. Чувалнынъ агъзында кумюшини корип,
Эвнинъ къапусы янында олар Юсуфнынъ башлыгъы алдына барып, онъа:
Арткъа къайткъанымызда, геджелемек ичюн токътадыкъ. Чувалларымызны ачтыкъ, эр биримизнинъ чувалы агъзында онынъ тамам одемек ичюн берильген кумюши тургъаныны корьдик. Шимди биз оны озь къолумызнен къайтарамыз.
Бириси: – Эфендим! Мен ве шу къадын бир эвде яшаймыз. Шу къадын эвде олгъанда, мен бала таптым.