15 – Биз сизни сынармыз. Фыравуннынъ яшайышынен ант этем, эгер сизинъ кичик къардашынъыз мында кельмесе, сиз мындан чыкъмазсынъыз.
Шаул, фелестинлилерге къаршы чыкъаяткъан Давутны корип, орду башлыгъы Авнерден: – Авнер! Бу йигит кимнинъ огълу? – деп сорады. Авнер онъа: – Джанынънен ант этем, падишам, бильмейим, – деди.
Энъ эвеля, агъа-къардашларым, не кок, не ер, не башкъа бир шейнен ант этменъиз. Къабаатлы олмамакъ ичюн, «эбет» олгъан ерде «эбет» сёйленъиз, «ёкъ» олгъан ерде «ёкъ» сёйленъиз.
– Насыл этип, санъа буны багъышлайым? Огъулларынъ Менден вазгечтилер, алла олмагъанларынен ант этип башлады. Мен оларны тойдура эдим, олар исе ороспулана, топ-топ ороспуларнынъ эвлерине бара эди.
РАББИнинъ Адынен ант этселер де, ялан айтып емин этелер.
Давут ант этип: – Бабанъ сенинъ манъа олгъан яхшы мунасебетинъ акъкъында яхшы биле, шунынъ ичюн озь-озюне: «Ёнатан къасевет этмесин деп, онынъ бир шейден хабери олмасын», – дей. Лякин РАББИ Адынен сенинъ огюнъде ант этем: меннен олюмнинъ арасында бир адым къалды, – деп айтты.
Ханна: – Багъышларсыз, эфендим! Сизге догърусыны айтам, эфендим, Мен – мында янынъызда турып РАББИге дува окъугъан къадыным.
Алланъ олгъан РАББИден къоркъ, Онъа хызмет эт ве тек Онынъ Адынен ант эт.
Ехуда онъа: – О адам бизге: «Эгер къардашынъыз сизнен олмаса, козюм огюне корюнменъиз», – деп кесен-кес айтты.
Лякин кичик къардашынъызны манъа кетиринъиз. О заман мен, сиз джасус олмайып, намуслы адам олгъанларынъызны билирим. Агъанъызны сизге къайтарырым ве сизлерге бу ерде алыш-веришнен огърашмагъа разылыкъ берерим», – деди.
– О ернинъ акимдары бизнен серт лакъырды этти. Бизни джасуслар деп сайды.
Лякин айткъанынъызнынъ догърулыгъыны исбатламакъ ве сизге ольмемек ичюн, кичик къардашынъызны манъа кетиринъиз, – деди. Олар ойле де яптылар.
Аранъыздан бирини алып ёлланъыз, о, барсын да, къардашынъызны кетирсин. Сиз исе къапалы олурсынъыз. Сонъ айткъанынъызнынъ догърулыгъы ачылыр. Ёкъ десенъиз, фыравуннынъ яшайышынен ант этем, сиз джасуссынъыз.
– Ёкъ, – деди о, оларгъа. – Мемлекетнинъ зайыф ерлерини бильмек ичюн кельдинъиз.
Юсуф агъаларыны корип, оларны таныды. Лякин оларгъа дуйдурмайып, оларнен серт лакъырды этип башлады. – Сиз къайдан кельдинъиз? – деп сорады о олардан. – Ханаан топрагъындан, – дедилер олар. – Аш сатын алмакъ ичюн.
– Айткъаным киби, сиз джасуссынъыз, – деди оларгъа Юсуф.
Эгер йибермесенъ, бармамыз. О адам бизге: «Эгер къардашынъыз сизнен олмаса, козюм огюне кельменъиз», – деди де, – деди.