10 – Ёкъ, эфендимиз, – дедилер олар. – Биз, сенинъ къулларынъ, аш сатын алмагъа кельдик.
Агъалары онъа: – Сен бизге падишалыкъ этеджексинъми, аджеба? Бизге башлыкъ оладжакъсынъмы, аджеба? – дедилер ве Юсуфнынъ бу сёзлери ве корьген тюшлери ичюн онъа даа зияде нефретлендилер.
Овадья ёлдан кетеяткъанда, Ильясны расткетирди. Овадья оны танып, ерге бети устюне йыкъылды ве: – Эфендим Ильяс, сенсинъми аджеба? – деп сорады.
Шаул Давутнынъ сесини таныды ве: – Давут, огълум, бу сенинъ сесинъми? – деп сорады. Давут онъа: – Меним сесим, падишам, эфендим, – деди.
Къулларынънынъ къайсында тапылса, о ольсюн; биз исе эфендимизге къуллукъ этермиз, – дедилер.
– Мен оны сенинъ устюнъе акимдар этип къойдым, эписи агъа-къардашларыны да онъа къуллукъкъа бердим, – деп джевап берди Исхакъ Исавгъа. – Ашлыкънен шарапны да онъа бердим. Сен ичюн мен не япып олурым, огълум?
Санъа халкълар хызмет этсинлер, миллетлер бель буксюнлер. Агъаларынъа акимдарлыкъ эт, ананънынъ огъуллары санъа бель буксюнлер. Сени къаргъагъан адамлар къаргъышлы олсун, сени багъышлагъан адамлар багъышлангъан олсунлар!
Биз эпимиз бир адамнынъ балаларымыз. Биз намуслы адамлармыз. Биз, сенинъ къулларынъ, ич бир заман джасус олмадыкъ.