23 Ламех озь апайларына бойле деди: – Ада ве Цилла, айткъанымны динъленъиз. Ламехнинъ апайлары, сёзлериме къулакъ асынъыз: Эгер акъай мени яраласа, оны ольдюририм, огълан урса, оны да ольдюририм!
Белам бойле кинаели икяени айтып берди: – Эй, Балакъ, тур ве динъле! Циппорнынъ огълу, манъа къулакъ ас!
Яманлыкъкъа къаршы яманлыкъ япманъыз, халкъынъыздан ич бир адамгъа къаршы да яман фикирлерни тутманъыз. Лякин якъын адамны озюнъизни киби севинъиз. Мен – РАББИм.
Адамнынъ джаныны алма.
Ётамгъа буны хабер эткенден сонъ, о, Геризим дагъынынъ тёпесине чыкъып, юксек сеснен къычырды: – Эй, Шекем сакинлери! Мени эшитинъиз, Алла да сизни эшитир!
Цилла Тувал-Къаинни догъды; о, демирджи олып, бакъыр ве демирни дёге эди. Тувал-Къаиннинъ Наама деген къызкъардашы бар эди.
Аякълары тайгъанда, Мен акътыман ве интикъам алырым. Беля-къаза куню якъындыр, азырландырылгъан шейлер оларгъа ашыкъып келелер».
Айдынъыз, келейик, РАББИге юксек сеснен йырлайыкъ! Бизим Къуртарыджы Къаямызны алгъышлап къычырайыкъ!