1 Адам озь апайы Аванен ятты. Ава юкке къалып, Хаинни догъды ве: – Мен адамны РАББИден мульк киби алдым! – деди.
Хаинге ошамайыкъ. О, ямандан эди ве озь къардашыны ольдюрди. Къардашыны не ичюн ольдюрди? Чюнки онынъ ишлери яман, къардашынынъ ишлери исе догъру эди.
Сен ве Адемнинъ апайы бири-биринъизни корьмеге козюнъиз олмайджакъ. Сенинъ баланъ ве апайнынъ баласы бири-бирине эр вакъыт душман оладжакълар. Апайнынъ огълу башынъа уджюм этеджектир, сен исе онынъ табанына уджюм этеджексинъ, – деди.
Адем кене апайынен ятты. Апайы огълан бала тапты ве, «Хаин ольдюрген Хабильнинъ ерине Алла манъа башкъа бала берди», деп, онынъ адыны Шет къойды.
Ламех: «О, бизге ишимизден, РАББИ къаргъагъан топракъта агъыр хызметимизден раатлыкъ берер», – деди ве онъа Нух деген ад къойды.
Шимди бутюн огълан балачыкъларны ве акъайнен яткъан къадынларны ольдюринъиз.
Адамны къувалагъан сонъ, Эдем багъчасынынъ янындаки, шаркътаки омюр терегине алып баргъан ёлны къорчаламакъ ичюн, Керувларны ве эписи тарафларгъа ургъан атешли къылычны къойды.
Сонъ онынъ къардашыны Хабильни догъды. Хабиль къой-эчки бакъа эди, Хаин исе топракъны ишлей эди.
Мейва берген юзюм киби апайынъ эвинъдедир, зейтюн пытакълары киби огъулларынъ софранъ этрафындадыр.