12 Эфендисининъ апайы оны урбасындан тутты ве: – Меннен ят, – деди. Лякин Юсуф озь урбасыны онынъ къолларында къалдырып къачты ве тышары чапып кетти.
Яшлыкънынъ истеклеринден къач. Раббини чагъыргъан бутюн адамларнен берабер темиз юректен инсафлыкъ, иман, севги ве тынчлыкъ-аманлыкъкъа ынтыл.
Севимлилерим, мен сизлерге, бу дюньяда ябанджы ве вакътынджа яшагъанларгъа ялварам: джангъа къаршы дженк эткен беден истеклеринден узакълашынъыз.
Мен буны таптым: авджынынъ тузагъына ошагъан къадын олюмден аджджыдыр. Юреги – авджынынъ къапкъаныдыр, къоллары – зынджырлардыр. Алланынъ огюнде догъру яшагъан ондан къуртулыр, гунакяр исе онынъ къолуна тутулыр.
Авджынынъ элинден гъазель киби, къушчунынъ къолундан къуш киби, озюнъни къуртар.
Шу апайдан узакъ тур, эвининъ къапусына якъын барма!
Амма алданманъыз: «Яман ёлдашлар яхшы адамны бозар».
Апай эр кунь Юсуфны къандыра эди, амма Юсуф онен ятмагъа ве онен олмагъа разы олмай эди.
Лякин Юсуф ред этти ве эфендисининъ апайына: – Мен олгъанымда, эфендим бир шей ичюн къасевет этмей. О, бутюн олгъан барлыкъ-вариетини меним элим астына берди.
огълум, оларнен берабер ёлгъа чыкъма, оларнынъ ёлуна аягъынъ басмасын,
Смаил кетмек ичюн айланды, лякин Шаул онынъ урбасына япышып, оны йыртты.
Куньлернинъ биринде Юсуф ишини япмакъ ичюн эвге кирди, эвде исе эвдекилерден кимсе ёкъ эди.
Апай исе, Юсуф озь урбасыны онынъ къолунда къалдырып, эвден тышары къачкъаныны корип,
Онынъ огюне, ашасын деп, къойгъанда, Амнон, Тамарнынъ элинден тутып: – Къызкъардашым, кель, меннен ят, – деди.