13 Исраиль Юсуфкъа: – Агъаларынъ Шекем янында айванларны бакъалар. Айды, мен сени оларгъа ёллайым, – деди. – Мен азырым, – деп джевап берди бабасына Юсуф.
О вакъыт юзюм багъынынъ саиби: «Не япайым экен? Севимли огълумны ёллайым. Бельки ондан утанырлар», – дей.
Мына, Мен сизлерни къашкъыр сюрюсине къойлар киби ёллайым. Сиз йыланлар киби акъыллы ве гогерджинлер киби саде олунъ.
Лякин Элий Смаилни чагъырды ве: – Огълум, Смаил, – деди. Смаил: – Мен мындам, – деп джевап берди.
РАББИ Смаилни учюнджи кере чагъырды. Смаил турып, Элийге кельди ве: – Мен мындам! Сен мени чагъырдынъ! – деди. Сонъ Элий, генчни РАББИ чагъыргъаныны анълады
Якъуп бабасына кирип: – Бабам! – деди. – Мен мындам, – деди бабасы. – Огълум, сен кимсинъ?
Исхакъ къартайгъанда, козьлери ярамай корип башлагъанда, о, озюнинъ буюк огълу Исавны чагъырды. – Огълум! – деди онъа Исхакъ. – Мен мындам, – деди онъа огълу.
Бу вакъиалардан сонъ, бир кунь Алла Ибраимни сынады. – Ибраим! – деди Алла. – Мен мындам, – деди о.
Якъуп Паддан-Арамдан къайтып, Ханаан топрагъында олгъан Шекем шеэрине эсен-аман келип чыкъты ве шеэрнинъ янында ерлешти.
Бир кунь Юсуфнынъ агъалары бабаларынынъ айванларыны Шекем шеэрининъ дживарларында бакъмагъа кеттилер.
Лякин РАББИнинъ Мелеги коктен оны: – Ибраим, Ибраим! – деп чагъырды. – Мен мындам, – деди Ибраим.