18 Рахель кечинеяткъанда, сонъки нефесинен огълунынъ адыны Бен-Они къойды, лякин бабасы онъа Биньямин деген ад берди.
Ташларнен урулгъан вакъытта, Стефан дува окъуп: – Рабби Иса, рухумны къабул эт! – деди.
Иса къатты сеснен къычырып: – Бабам! Рухумны Сенинъ къолунъа берем! – деди. Бу сёзлернен джан берди.
Явец агъа-къардашларындан урьметли эди. Онынъ анасы онъа Явец адыны бергенде, бойле айткъан эди: «Мен оны догъургъанда, пек чокъ агъры чектим».
Лякин Алла онъа: «Эй, акъылсыз адам! Бу гедже джанынъны алмагъа келеджеклер. Бу азырлагъанларынъ кимге къаладжакъ?» – деген.
«Ашлыкънен шарап къайда?» – деп сорайлар аналарындан; шеэр сокъакъларында яралылар киби яталар, аналарынынъ багърында сонъки нефес алалар.
Оларгъа энъ яхшы богъдайны ашаттырыр эдим, къаядан бал акъыздырып, оларны тойдурыр эдим!»
Оларнынъ юрегини ягъ баскъан, агъызлары къопайып макътаналар.
Онынъ къанындан алып, айванны ашайджакъ эвлеринде къапу первазынынъ эки тарафына ве устюне якъсынлар.
О, эм къардашынъызны, эм Биньяминни сизнен йиберсин деп, Къудретли Алла сизге бу адамнынъ мераметини тапмагъа ярдым этер. Манъа исе баласыз олмагъа къысмет олса, баласыз олайым, – деди.
– Огълум сизнен бармайджакъ, – деди бабасы. – Онынъ агъасы ольди, ве о, бир озю къалды. Эгер сиз чыкъаджакъ ёлда онен бир беля олса, сизинъ ичюн мен, чал къарт, кедерден о бир дюньягъа кетерим.
Юсуфнынъ къардашыны Биньяминни исе, Якъуп: «Онен бир къаза олмасын», – деп тюшюнип, агъаларынен йибермеди.
Рахель Якъупкъа бала тапып оламагъаныны корип, татасыны пахыллап башлады ве Якъупкъа: – Манъа бала бер, – деди. – Эгер бермесенъ, мен олерим.
Рахель догъып къыйналгъанда, эбанай онъа: – Къоркъма, – деди. – Сенинъ даа бир огълунъ олды.
Рахель кечинди. Оны Эфрат шеэрине, я да Вифлеем шеэрине кеткен ёлнынъ боюнда дефн эттилер.
Рахельнинъ огъуллары: Юсуф ве Биньямин.
Биньямин – йыртыджы къашкъыр, саба о, туткъаныны ашай, акъшам исе гъаниметини боле.