1 Якъуп исе озь ёлунен кете берди. Онынъ къаршысына Алланынъ мелеклери чыкътылар.
Лякин кийик бугъа насыл бойнузыны котерип юрсе, Сен башымны шойле котерип юрсетирсинъ! Меним башыма тазе зейтюн ягъыны якътылар.
Мелеклерге бакъкъанда, Огъул зияде яхшы олды, ве оларгъа коре Онъа дюльбердже бир ад берильди.
Алланынъ чешит тюрлю икмети исе иманлылар джемиети ярдымынен коклердеки башлыкъларгъа ве акимиетлерге шимди белли оладжакъ эди,
Эм Павел, эм Аполлос, эм Кифа, эм дюнья, эм аят ве олюм, эм шимдики ве келеджек заман – эписи сизинъкидир.
Олар себепсиз мен ичюн гизли тузакъны азырлады, себепсиз джаным ичюн чукъурны къазды.
Ибраимнен лафыны битирген сонъ, РАББИ кетти. Ибраим исе озюнинъ ерине къайтты.
Рефикъагъа эляллыкъ берип, онъа бойле дедилер: – Къызкъардашымыз! Сенден бинълер, онар бинълер эвлят олсун! Эвлятларынъ душманларыны енъсин ве бойсундырсынлар!
Сен манъа торунларымнен къызларымны опьмеге биле бермединъ. Сен ахмакълыкъ яптынъ.