38 Мен сеннен йигирми йыл эдим: къойларынъ ве эчкилеринъ ичини ташламай эдилер, сюрюнънинъ къочкъарларыны мен ашамай эдим.
Балаларынъ, топрагъынънынъ махсулы, айванларынънынъ несили: бузавларынъ, улакъларынъ ве къозуларынъ берекетли оладжакъ.
Сизинъ топрагъынъызда апайларынъызнынъ даа догъмагъан балалары тюшмезлер, къадынлар баласыз олмаз, омюрлеринъиз узакъ олур.
Мен кельгенде, айванларынъ аз эди, энди исе чокъ олды! Меним келювимнен РАББИ сени багъышлады. Лякин озь эвим ичюн мен не вакъыт чалышаджагъым?
– Сенинъ козюнъде урьмет къазангъан олсам, мени динъле, – деди онъа Лаван. – Фалда чыкъкъанына коре, РАББИ мени сенинъ хатиринъ ичюн багъышлады.
Бир кере, къой-эчкилер къачкъанда, мен тюшюмде къой-эчкилер устюне чыкъкъан эписи текелер ве къочкъарлар сырлы, бенекли ве чешит ренкли олгъанларыны корьдим.
Меним бутюн шейлеримни акътарып чыкътынъ, озюнъ шейлеринъден не таптынъ? Оны сой-сопларымнынъ ве сой-сопларынънынъ козю огюнде косьтер, олар бизни суд этсинлер.
Кийик айван парчалагъан къой-эчкини санъа кетирмей эдим – бу меним зарарым эди. Куньдюз гъайып ола эдими, гедже гъайып ола эдими, фаркъы ёкъ, сен менден сорай эдинъ.
– Насыл чалышкъанымны ве мен олгъанда айванларынъ насыл яхшы олгъанларыны озюнъ билесинъ, – деди Якъуп. –