35 Рахель бабасына: – Эфендим, къаршынъа турып оламагъаным ичюн, манъа ачувланма: устюм кирли, – деди. Лаван эр ерни акътарып чыкъты, лякин путларны тапмады.
Чал адамнынъ огюнде аякъкъа турунъыз, къартларны урьмет этинъиз ве Алланъыздан къоркъунъыз. Мен – РАББИм.
РАББИ-Таалянъ санъа берген ер юзюнде яшагъан куньлеринъ узун олсун деп, бабанъны ве ананъны урьмет эт.
Бойлеликнен, Саре Ибраимни динълей эди ве онъа «эфендим» дей эди. Эгер сизлер яхшылыкъ япсанъыз ве ич бир шейден къоркъмасанъыз, сизлер Саренинъ къызлары олурсынъыз.
Къуллар, буюк сайгъынен эфендилеринъизге бойсунынъыз. Тек яхшы ве мераметли эфендилеринъизге дегиль, намуссыз союна да таби олунъыз.
Балалар, Раббиге инанып, ана-бабанъызны динъленъиз. Бу, догърудыр.
Бат-Шева Сулейман падишагъа Адонья акъкъында лаф этмек ичюн кирди. Падиша еринден турды, эгилип селямлашты ве кене тахтына отурды. Падишанынъ анасына бир тахт кетирдилер, ве о, падишанынъ онъ тарафындан отурды.
Эр кес ана-бабасына сайгъы бильдирсин. Раатлыкъ куньлеримни тутунъыз. Мен – РАББИм, сизинъ Алланъыз.
Къадыннынъ устю кирленгенде, онынъ беденинден къан акъкъанда, о, темизленмек ичюн, еди кунь беклесин. Онъа токъунгъан эр ким акъшамгъадже арам олур.
Лаван къойларны къыркъмагъа кеткенде, Рахель бабасынынъ путларыны хырсызлады.
Рахель исе путларны алып, девенинъ эгери тюбюне къойды ве озю эгер устюне отурды. Лаван бутюн чадырны акътарып чыкъты, лякин бир шей тапмады.
Энди Якъупнынъ ачувы чыкъты, ве о, Лаваннен давалашып башлады. Якъуп Лавангъа деди: – Меним не къабаатым бар? Сен мени пешимден къайсы гунам ичюн къувалайсынъ?