27 – Сенинъ козюнъде урьмет къазангъан олсам, мени динъле, – деди онъа Лаван. – Фалда чыкъкъанына коре, РАББИ мени сенинъ хатиринъ ичюн багъышлады.
О, Юсуфны бутюн белялардан азат этип, Мысыр падишасы фыравуннынъ козюнде онъа буюк мерамет ве акъыл берди. Фыравун Юсуфны Мысыр ве бутюн сарайы устюнде аким этип къойды.
Миллетлер арасында оларнынъ балаларыны биледжеклер, халкъларнынъ арасында эвлятлары намлы оладжакълар. Оларны корьген эр кес биледжеклер ки, олар – РАББИнинъ багъышлагъан эвлятларыдыр.
– Козюнъде мерамет къазанайым, эфендим! Хызметчи къызларынъа тенъ кельмесем де, сен меним гонълюмни алдынъ ве къулунънынъ юрегине яткъан гузель шейлерни айттынъ, – деди Рут.
О геджеси онъа РАББИ корюнди ве бойле деди: – Мен бабанъ Ибраимнинъ Алласыдырым. Къоркъма, Мен сеннен. Мен сени багъышларым, къулум олгъан бабанъ Ибраимнинъ хатири ичюн эвлятларынъны чокъ сайылы этерим.
Бу халкъкъа мысырлыларнынъ козю огюнде мераметлик берерим, ве кеткенинъизде бош къолнен кетмезсинъиз.
Сени багъышлагъанларны багъышларым, сени къаргъагъанларны къаргъарым. Сенинъ ярдымынънен ер юзюндеки бутюн халкълар эйилик тападжакълар! – деди.
– Сен бизим джанларымызны къуртардынъ, – дедилер олар. – Эфендим, козюнъде мерамет къазанайыкъ ве фыравуннынъ къуллары олайыкъ.
– Янымда олгъан бир къач адамны сеннен къалдырайым, – деди Исав. – Бунынъ не кереги бар? – деди Якъуп. – Сенинъ манъа мераметинъ пек буюктир!
Мен кельгенде, айванларынъ аз эди, энди исе чокъ олды! Меним келювимнен РАББИ сени багъышлады. Лякин озь эвим ичюн мен не вакъыт чалышаджагъым?
– Эфендим, эгер урьметинъе малик олгъан олсам, огюмден кечме.
Алла бойле этти ки, баш везир Даниялгъа мерамет ве урьметнен бакъа эди.
Хадад фыравуннынъ буюк мемнюниетини къазанды, ве фыравун оны апайынынъ, къыраличе Тахпенеснинъ къызкъардашына эвлендирди.
Манъа буны япмагъа истесенъ, – эгер козюнъде мерамет къазангъан олсам, – мени ольдюр, башыма тюшкен беляларны корьмейим, – деди.
Шекем Динанынъ бабасына ве агъа-къардашларына бойле деди: – Козюнъизде мерамет къазанмакъ истейим. Айткъан эр бир шейинъизни берерим.
РАББИ бойле дей: – Данелери сувлу юзюм салкъымыны корьгенде, «Эзменъиз, онда берекеттир», – дейлер. Къулларымнынъ хатири ичюн Мен де ойле япаджагъым, эписини ёкъ этмейджегим.
Халкънынъ онда бири сагъ къалып кери къайтса да, топракъта кене эр шей йыкътырыладжакъ. Амма эмен агъачны, къудретли терекни кескенде, кутюги насыл къалса, Исраильнинъ де кутюги, азиз урлугъы къаладжакъ.
Акъкъан сувлар янында сачылгъан, мейвасыны озь вакътында берген, япракълары ич солмагъан терек кибидир о адам! О не япса да, эр шейни беджерир!
падишагъа бойле дедим: – Эгер падишанынъ истеги олса, эгер мен, къулунъ, сенинъ мераметинъни къазангъан олсам, мени Ехудагъа, баба-деделеримнинъ къабирлери олгъан шеэрге йибер. Мен шу шеэрни гъайрыдан къурайым.
Я Рабби, Санъа ялварам, къулунънынъ дуваларына къулакъ ас, Сенинъ Адынъдан севинген ве Сенден къоркъкъан къулларынънынъ дуваларыны да эшит. Шимди манъа, къулунъа, къысмет эт. Мен шу адамнынъ козьлеринде мерамет къазанайым!» О вакъыт мен падишанынъ сакиси эдим.
Сонъ Шаул Йишайгъа бойле хабер йиберди: – Давут меним яхшы мунасебетимни къазанды, о, манъа хызмет этсин.
Муса РАББИге: – Не ичюн Сен къулунъны къыйнайсынъ? Не ичюн мен Сенинъ козюнъде мерамет тапамадым да, Сен манъа бутюн халкънынъ агъырлыгъыны юклединъ?
Не ичюн эфендимнинъ къадесини хырсызладынъыз? О, ондан иче ве фал бакъа да! Сиз ярамай яптынъыз», – деди.
РАББИнинъ Сандыгъы гъатлы Овед-Эдомнынъ эвинде учь ай къалды, ве РАББИ онъа ве бутюн союна берекет берди.