12 – О махсулларны манъа Сен берген апайынъ берди, ве мен ашадым, – деди адам.
Гуналарыны гизлеген адам хайырыны корьмез, тёвбе этип оларны ташлагъангъа исе мерамет этерлер.
Алланынъ адамларны акълагъаныны анъламайып, озь арекетлеринен инсафлы олмагъа тырышалар ве, бойле этип, Алланынъ инсафлы истегине бойсунмайлар.
Адем киби, къабаатларымны гизледимми? Яманлыкъларымны багърымда сакъламагъа тырыштыммы?
Амма о адам, озюни акъламакъ ичюн, Исадан: – Я манъа якъын адам кимдир? – деп сорады.
Адамнынъ ахмакълыгъы онынъ ёлуны къыйыш эте, юреги де РАББИге къаршы гъазаплана.
Сонъ РАББИ-Тааля Озь-Озюне: – Адамгъа янъгъызлыкъ ярашмаз. Мен онъа келишкен бир ярдымджы яратайым, – деди.
Шу къабургъадан РАББИ-Тааля къадынны яратты ве адам алдына кетирди.
Адам бутюн эв айванларына, бутюн кок къушларына, бутюн кийик айванларгъа ад къойды. Амма оларнынъ арасындан озюне келишкен ярдымджы тапалмады.
– Сен чыплакъ олгъанынъны санъа ким айтты? – деп сорады РАББИ. – Мен махсулларыны ашамагъа ясакъ эткен теректен ашамадынъмы?
Шаул: – Оларны амалеклилерден кетирдик. Халкъ къой-эчки ве туварларнынъ энъ яхшысыны РАББИге, сенинъ Алланъа къурбан чалмакъ ичюн сакълады. Къалгъаныны исе бутюнлей ёкъ эттик, – деди.