19 – Яхшы, – деди Лаван. – Оны башкъасына бергендже, санъа бергеним яхшы. Менде къала бер.
– Я Рабби, бу не къадар вакъыт сюреджек? – деп сорадым. РАББИ бойле джевап берди: – Шеэрлер бошап, бакъымсыз къаладжакъ; эвлер адамсыз къаладжакъ; бутюн топракъ бом-бош оладжакъ.
– Ах! – дедим. – Башыма беля! Агъзы арам бир адамым мен, ве агъызлары арам бир халкънынъ арасында яшайым. Козьлерим де Падишаны, Ордуларнынъ РАББИсини корьди!
Я РАББИ, не вакъыткъадже мени унутаджакъсынъ? Не вакъыткъадже менден юзюнъни сакълайджакъсынъ?
Якъуп Рахельге севда олды ве Лавангъа: – Сенинъ кичик къызынъ Рахель ичюн санъа еди йыл хызмет этеджегим, – деди.
Якъуп Рахель ичюн еди йыл хызмет этти. Амма, Рахельни севгени ичюн, олар онынъ козюне бир къач кунь дайын корюндилер.
Эвленинъиз, огъулларынъыз ве къызларынъыз олсун. Огъулларынъызгъа апай алынъыз, къызларынъызны да акъайгъа беринъиз, оларнынъ да огъуллары ве къызлары олсун. Анда чокълашынъыз, азлашманъыз.