13 Лякин анасы онъа: – Огълум, сенинъ къаргъышынъ манъа олсун, тек айткъанымны динъле. Бар да, сорагъанымны кетир, – деди.
Бутюн халкъ бунъа джевап берип: – Онынъ къаны бизим ве балаларымызнынъ башында олсун! – деди.
Лякин текъоалы къадын падишагъа: – Падиша-эфендим, бу къабаат меним устюмде ве бабамнынъ эви устюнде олсун. Падиша ве онынъ тахты исе къабаатсыз олсун, – деди.
Аякълары тюбюне йыкъылып: – Къабаат менде, эфендим. Меним сёзлериме къулакъ ас, къулунънынъ лафыны динъле, – деди.
Онынъ ичюн джевабыны мен берерим. Оны менден талап этерсинъ. Эгер мен оны санъа кетирмесем ве алдынъа къоймасам, сенинъ огюнъде омюр-билля гуналы олурым.
Шимди, огълум, мен санъа буюргъан шейни динъле.
– Башта емин эт, – деди Якъуп. Исав емин этти ве Якъупкъа биринджи догъгъанынынъ акъкъыны сатты.
РАББИ онъа бойле деди: – Къурсагъынъда эки миллет бар. Ичинъден эки тюрлю халкъ пейда оладжакълар. Олардан бир халкъы башкъасындан кучьлюдже оладжакъ, ве кичкенесине буюги хызмет этеджек.
Якъуп барып, улакъларны алды ве анасына кетирди. Анасы онынъ бабасы севген леззетли ашны азырлады.
Огълум, айткъанларымны динъле: Харангъа, меним агъам Лавангъа къач.
Ахазьянынъ анасы оны ярамай шейлер япмагъа огретти, ве Ахазья Ахав союнынъ юрген ёлларынен юрди.