12 Барып да, бабам мени тутып бакъса, мен онынъ юзю огюнде яланджы олып, башыма багъышлав дегиль, къаргъыш къазанырым!
«Кёрны ёлдан ургъан адамгъа лянет!» Бутюн халкъ: «Амин!» – десин.
эр бир яманлыкълардан озюнъизни сакъланъыз.
Бизни урьмет ве масхара этелер, яманлайлар ве макътайлар. Бизни яланджы деп саялар, амма биз догърусыны айтамыз.
– Бир адамнынъ сюрюсинде бутюнлей сагъ айван олгъанда, о, адакъ берсе ве сагъ айваннынъ ерине хаста айванны къурбан оларакъ Раббиге кетирсе, шу яланджы лянет олсун! Мен – улу Падишам, – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Халкълар Меним Адымдан къоркъсунлар.
Къудрет ве енъиш Ондадыр, эм ёлдан ургъан, эм ёлдан урулгъан адам Онынъ къолундадыр.
– Тевеккель онынъ адыны Якъуп деп къоймадылар, – деди Исав. – О энди эки кере мени алдатты. Башта биринджи догъгъан акъкъымны алды, шимди исе багъышлавымны алды! Ве даа къошты: – Аджеба, сен манъа багъышлав къалдырмадынъмы?
Балалар буюдилер. Исав уста авджы, тарла адамы олды. Якъуп исе чадырларда яшагъан юваш адам олды.
РАББИнинъ ишини абул-къубул эткен лянет олсун! Къан тёкмектен къылычыны токътаткъан да лянет олсун!
бойле деди: – Ханаан лянет олсун! Озь агъаларында о, къулларнынъ къулу олсун.