1 Исхакъ къартайгъанда, козьлери ярамай корип башлагъанда, о, озюнинъ буюк огълу Исавны чагъырды. – Огълум! – деди онъа Исхакъ. – Мен мындам, – деди онъа огълу.
Исраильнинъ козьлери къартлыкътан ярамай корип башладылар, о яхшы коралмай эди. Юсуф балаларыны Исраильнинъ янына алып кельди, ве Исраиль оларны опип къучакълады.
Элийнинъ козьлери зайыфлашты, о яхшы корип оламай эди. Бир гедже о, тёшегинде ята эди.
Иса бойле джевап берди: – Озюнинъ де, ана-бабасынынъ да гунасы ичюн дегиль. Алланынъ ишлери онда белли оладжагъы ичюн, о кёр олып догъды.
Бир кунь эвни къаравуллагъанлар къалтырар, кучьлю акъайлар къатланыр, ун чеккенлер, аз къалгъанлары ичюн, токътар, пенджереге бакъкъанлар агъыр корер.
– Башта емин эт, – деди Якъуп. Исав емин этти ве Якъупкъа биринджи догъгъанынынъ акъкъыны сатты.
Муса ольгенде 120 яшында эди, лякин онынъ козьлери зайыфлашмагъан, бедени де такъаттан кесильмеген эди.
Еровоамнынъ къадыны ойле де япты: Шилогъа кетип, Ахиянынъ эвине кирди. Ахия энди корьмей эди, чюнки козьлери къартлыкътан зайыфлашып къалгъан.