22 О заман Авимелек озюнинъ аскербашы Пикъолнен берабер Ибраимге деди: – Алла санъа эр бир туткъан ишинъде ярдым эте.
Сонъ Исхакъкъа Герардан везири Ахуззатнен ве аскербашы Пикъолнен берабер Авимелек кельди.
О заман РАББИ Ехошуагъа: – Бугунь Мен сени бутюн Исраильнинъ козю огюнде юксельтмеге башларым, – деди. – Сонъ олар, Мен Мусанен олгъаным дайын, сеннен оладжагъымны билирлер.
– Сеннен РАББИ олгъаныны биз ачыкъ-айдын корьдик, – дедилер олар. – Онынъ ичюн бойле айттыкъ: арамызда емин олсун. Айды, анълашма тизейик.
Озюнинъ апайы олгъан Саре акъкъында Ибраим: «О, меним къызкъардашым», – деди. Сонъ Герарнынъ падишасы Авимелек адамларны ёллап, Сарени озюне алды.
Параны севменъиз, къолунъызда олгъанынен разы олунъыз. Алла: «Сени къалдырмайджагъым ве ташламайджагъым», – деген.
О вакъыт онынъ юрек сырлары ачыкъ-айдын олур, ве о, бетинен ерге атылып: «Алла керчектен аранъыздадыр!» – деп, Аллагъа ибадет этер.
Энди бунъа не айтайыкъ? Бизим тарафымызда Алла олса, бизге къаршы ким чыкъар экен?
Планларынъызны япсанъыз да, ниетлеринъиз гъайып оладжакъ. Сёз берсенъиз де, о, беджерильмейджек! Алла бизнен!
Мына, Шейтаннынъ топлашувындан олгъанлар озьлерине еудий дейлер, амма олар еудий дегиллер, олар тек ялан айталар. Мен оларгъа ойле бир шей япарым ки, олар келип, сенинъ аягъынъа баш эгерлер, Мен сени не къадар севгенимни билирлер.
«Бакъынъыз, къыз юклю олып, огъул догъаджакъ, Адыны Иммануэл къояджакълар». Иммануэл – «Алла бизнен» демектир.
Ордуларнынъ РАББИси бойле дей: – О куньлерде чешит тилли халкълардан олгъан он адам бир ехудалынынъ урбасы этегинден тутаджакъ ве: «Биз сизнен кетеджекмиз, чюнки Алла сизнен олгъаныны эшиттик», – дейджеклер.
РАББИ бойле дей: – Мысырлыларнынъ топлагъан шейлери, хушлуларнынъ алыш-веришнен къазангъанлары, юксек бойлу шевалылар да санъа кечип, сенинъки оладжакълар. Олар артынъдан кетеджеклер, зынджырларынен келип, огюнъде ерге тюшеджеклер, санъа: «Алла тек сеннен, башкъа алла ёкъ», – деп ялвараджакълар.
Давут огълу Сулейман озь падишалыгъында къавийлешти. РАББИ онен эди ве оны пек юксельтти.
– Сенинъ козюнъде урьмет къазангъан олсам, мени динъле, – деди онъа Лаван. – Фалда чыкъкъанына коре, РАББИ мени сенинъ хатиринъ ичюн багъышлады.
Ибраим Аллагъа дува этти, ве Алла Авимелекни, онынъ апайыны ве хызметчи апайларыны тедавийледи. Олар кене бала тапып башладылар.
Мен сеннен оладжагъым. Къайда бармасанъ, эр ерде сени къорчаларым ве сени бу ерге къайтарырым. Санъа айткъанымны япмагъандже, сени къалдырмайджагъым».
Авимелек къой-эчкилер, туварлар, хызметчи къызлар ве къуллар алып, Ибраимге берди, апайы Сарени де къайтарды.
ве оларгъа: – Бабанъыз энди манъа чырай сыткъаныны корем, – деди. – Лякин бабамнынъ Алласы эр вакъыт меннен эди.
Смаил буюгенде, РАББИ онынъ янында эди ве онынъ эр бир айткъан сёзюни беджерди.
Сонъра Тир къалесине кельдилер ве хивлилернинъ, ханаанлыларнынъ шеэрлерине кирдилер. Мындан Ехуданынъ Негевине, Беэр-Шевагъа кеттилер.
Энди манъа РАББИнинъ огюнде ант эт: мен ольген сонъ, эвлятларымны ёкъ этмейджексинъ ве бабамнынъ эвинден адымны сильмейджексинъ, – деди.