20 Алла огъланнен эди. Бала осьти, сахрада яшап башлады ве яйдан аткъан окъчу олды.
Мен сеннен оладжагъым. Къайда бармасанъ, эр ерде сени къорчаларым ве сени бу ерге къайтарырым. Санъа айткъанымны япмагъандже, сени къалдырмайджагъым».
Амма РАББИ Юсуфнен эди. О, онъа мераметини эйледи, онъа зиндан башлыгъынынъ козьлеринде урьметни багъышлады.
О, кийик эшек дайын оладжакъ: о, эр кеске къаршы, эр кес де онъа къаршы оладжакътыр. О, агъаларынен душманлыкъта яшайджакъ.
Бала осип, рухунен къуветлене эди. Исраиль халкъы алдына чыкъаджакъ вакъты кельмегендже, сахрада яшай эди.
РАББИнинъ Мелеги онъа келип: – Эй, джесюр аскер! РАББИ сеннен! – деди.
Балалар буюдилер. Исав уста авджы, тарла адамы олды. Якъуп исе чадырларда яшагъан юваш адам олды.
Исмаил акъкъындаки риджанъны да эшиттим. Мен оны мытлакъа багъышларым, онъа чокъ бала берерим ве онынъ эвлятларыны пек чокъ сайылы этерим. Ондан он эки башлыкъ догъаджакъ, ве Мен ондан улу халкъ асыл этерим.
РАББИнинъ юзю огюнде о, къудретли авджы эди. Онынъ ичюн къудретли авджылар акъкъында: «О, Нимрод киби, РАББИнинъ юзю огюнде къудретли авджы», – деп айталар.
Озь алетлеринъни, яйынъны ве окълугъынъны алып, тарлагъа авгъа чыкъ.
Бала исе осип, икмет ве кучь топлай эди. Алла баладан разы эди.