17 Алла огъланнынъ сесини эшитти. Алланынъ Мелеги коктен Хагъарны чагъырып, бойле деди: – Не олды санъа, Хагъар? Къоркъма. Алла огъланнынъ сесини о олгъан еринде эшитти.
Даа РАББИнинъ Мелеги онъа бойле деди: – Мына, сен юклюсинъ. Сен огълан бала тападжакъсынъ ве онъа Исмаил деген ад къояджакъсынъ, чюнки РАББИ сенинъ чеккен азабынъны корьди.
Къанун бозгъанларгъа Сенинъ ёлларынъны огретеджегим, ве гунакярлар Санъа къайтып келеджеклер.
РАББИ деди ки: – Мысырда Меним халкъым чеккен зулумыны корьдим. Незаретчилерининъ япкъан ишлери ичюн къопаргъан къыяметини эшиттим. Халкъымнынъ гъам-къасеветлерини билем.
Олар къартайгъанда да, чокъ мейва берерлер, тазе ве ешиль олурлар,
Амма Иса, бу сёзлерге къулакъ асмай, синагога башлыгъына Яирге: – Къоркъма, тек инан! – деди.
Иса, шегиртлерини янына чагъырып, оларгъа: – Халкъны аджыйым. Меним алдымда учь кунь туралар, ашамагъа исе ич бир шейлери ёкъ. Мен оларны ач алында йибермеге истемейим, даа ёлда такъаттан кесильмесинлер, – деди.
Къоркъма! Мен янынъдадырым! Дешетке къалма! Мен Алланъдырым! Мен сени къавийлештиририм, санъа ярдым этерим, онъ къолумнен санъа адалет берерим.
Руя вадийи акъкъында пейгъамберлик. Сизге не олды? Неден эпинъиз дамгъа чыкътынъыз?
Онынъ улу Адыны шуретлеп, тюркю йырланъыз, шан-шуретини юксельтинъиз, макътанъыз Оны!
Лякин РАББИ оларны аджып, мерамет эйледи. Ибраим, Исхакъ ве Якъупкъа берген васиети ичюн, исраиллилерни ёкъ этмеге истемеди ве Озюнден бугуньгедже ред этмеди.
Ехоахаз РАББИге дувалар этти. РАББИ оны эшитти, чюнки исраиллилернинъ, Арамнынъ падишасы ичюн чеккен сыкъынтысыны коре эди.
Шаул туварларыны айдап, тарладан кельди ве: – Халкъкъа не олды? Не ичюн агълай? – деп сорады. Онъа Явеш халкъынынъ сёзлерини айтып бердилер.
ве оларны чагъырып башладылар. Дан огъуллары айланып, Микъагъа: – Не олды? Не ичюн адамларны топлап кельдинъ? – дедилер.
О, онынъ урбасыдыр. Онынъ устюни къапатмагъа башкъа бир шейи ёкъ. Урбасыз о, насыл этип юкълайджакъ? О, Манъа фигъан къопаргъанда, Мен мераметли олгъаным ичюн, оны эшитирим.
Залымлыкъ этсенъиз, олар Манъа фигъан къопаргъанда, Мен оларнынъ фигъаныны эшитирим.
Амма Муса халкъкъа: – Къоркъманъыз. Къатты турунъыз. РАББИ бугунь сизни къуртаргъаныны корерсинъиз. Бугунь корьген мысырлыларны бир даа омюрбилля корьмезсинъиз.
– Мен – Аллам, бабанънынъ Алласыдырым, – деди Алла. – Мысыргъа бармагъа къоркъма. Анда Мен сенден буюк халкъ асыл этерим.
РАББИнинъ Мелеги онъа: – Саибенъе къайт да, онынъ япкъанларына сабыр эт, – деди.
Сонъра Ибрамгъа руя олды. Ибрам РАББИнинъ: – Къоркъма, Ибрам. Мен – сенинъ къалкъанынъдырым, аркъа-къаянъдырым. Мукяфатынъ пек бол-берекетли оладжакътыр, – дегенини эшитти.
РАББИнинъ Мелеги оны сахрадаки сув чокърагъы янында тапты. Бу сув чокърагъы Шургъа кеткен ёлда ерлешкен эди.
Лякин РАББИнинъ Мелеги коктен оны: – Ибраим, Ибраим! – деп чагъырды. – Мен мындам, – деди Ибраим.
Бабамнынъ эвинден ве сой-сопларымнынъ еринден мени алгъан, манъа: «Бу ерни эвлятларынъа береджегим», – деген ве ант эткен РАББИ, коклернинъ Алласы, сенинъ огюнъде Озюнинъ мелегини ёллайджакъ, ве сен андан огълума апай аладжакъсынъ.
О геджеси онъа РАББИ корюнди ве бойле деди: – Мен бабанъ Ибраимнинъ Алласыдырым. Къоркъма, Мен сеннен. Мен сени багъышларым, къулум олгъан бабанъ Ибраимнинъ хатири ичюн эвлятларынъны чокъ сайылы этерим.
Тикенли чалынынъ ортасындан онъа атешнинъ алевинде РАББИнинъ Мелеги пейда олды. Муса тикенли чалы атешнен янгъаныны, амма янып битмегенини корьди.
Биз баба-деделеримизнинъ Алласы олгъан РАББИге къыямет къопардыкъ, РАББИ бизим давушымызны эшитти, беля алымызны, агъыр ишлеримизни ве азапларымызны корьди.
Козюмнинъ нуру къайгъыдан къуру, козьлерим бутюн душманларымдан зайыфлашты.
Мелек ондан: – Хагъар, Сарейнинъ хызметчиси! Сен къайдан кельдинъ ве къайда кетесинъ? – деп сорады. – Мен саибем олгъан Сарейден къачам, – деди Хагъар.