27 – Мен тоз ве куль олсам да, – деп девам этти Ибраим, – Эфендимден сорамагъа джесюрлик таптым.
– Ах! – дедим. – Башыма беля! Агъзы арам бир адамым мен, ве агъызлары арам бир халкънынъ арасында яшайым. Козьлерим де Падишаны, Ордуларнынъ РАББИсини корьди!
Симон Пётр буны корьди де, Исанынъ алдында тиз чёкип: – Раббим, менден кет. Мен гуналы адамым, – деди.
Къан-теринъе батып, озюнъе нимет къазанаджакъсынъ. Ахыр-сонъу, къара ерден алынып, къара ерге кери киреджексинъ. Сен тозсынъ, тозгъа да чевириледжексинъ, – деди.
Бир кунь Иса шегиртлерине, эр вакъыт дува окъуп умют джоймамакъ кереклиги акъкъында бойле кинаели икяени айтып берди:
Амма шимди, я РАББИ, Сен – бизим Бабамызсынъ! Биз – чамурмыз, Сен – чёльмекчисинъ, эпимиз – сенинъ къолларынънынъ ишимиз.
Сонъ тоз топракътан келип, топракъкъа чевирилир, джан исе оны берген Аллагъа къайтыр.
Мен чамургъа ташландым, тозгъа ве кульге чевирильдим.
Я адамлар акъкъында не айтмагъа мумкюн? Олар тоз-топракъта тургъан, балчыкътан япылгъан эвлерине ошайлар. Оларны сюмеден къолай эзмеге мумкюн.
РАББИ-Тааля топракъ тозундан адамны яратып, бурнунынъ тешиклерине яшайыш нефесини уфюрип киргизди, ве адам тири джан олды.
РАББИ улудыр, О, чокъ макътавгъа ляйыкътыр, Онынъ улулыгъына акъыл етмез!
Козюм Сенинъ къолларынъ яраткъан кокке тикильсем, Сен ерлештирген ай ве йылдызларынъа бакъсам,
– Аллам! – дедим. – Бетимни Санъа чевирмеге утанам ве къоркъам, Аллам! Бизим чокъ гуналарымыз башымыздан ашты, къабаатларымыз кокке барып етти.
Эгер эллиге беш инсафлы адам етмесе, аджеба бу етишмеген беши ичюн Сен бутюн шеэрни къырарсынъмы? – Ёкъ, эгер Мен анда къыркъ беш инсафлы адам тапсам, къырмам, – джевап къайтарды РАББИ.
Лякин Муса РАББИге, озюнинъ Алласына ялварып башлады: – Я РАББИм, Мысыр топрагъындан улу кучюнънен ве къудретинънен Сен алып чыкъаргъан халкъынъа ачувланма!