15 – Мен кульмедим, – деп ялан айтты къоркъкъан Саре. – Ёкъ, – деди онъа РАББИ, – сен кульдинъ.
Эгер: «Гунамыз ёкъ», – десек, озь-озюмизни алдатамыз ве ичимизде акъикъат булунмай.
Гуналарыны гизлеген адам хайырыны корьмез, тёвбе этип оларны ташлагъангъа исе мерамет этерлер.
сизинъ акъылларынъыз янъы олмакъ керек,
Энди биз билемиз, Къанун нени буюргъан олса, Къанунгъа коре яшагъанлар ичюн буюра. О вакъытта ич кимсе озюни акъламакъ ичюн бир сёз айтып оламаз ве Алланынъ огюнде бутюн дюнья къабаатлы оладжакъ.
О вакъыт, къапуны къаравул эткен къыз Пётрдан: – Сен де о адамнынъ шегиртлеринден дегильсинъми? – деп сорады. – Ёкъ! – деди Пётр.
Исагъа адамлар акъкъында шаатлыкъ бермек керекмей эди. Адамнынъ юрегинде не олгъаныны О, Озю биле эди.
Иса бир кереден Озь рухунен оларнынъ фикирлерине далды да, оларгъа шойле деди: – Сизинъ юреклеринъиздеки тюшюнджелер недир!
Керчек сёзлернинъ омрю узакъ, ялан лафнынъ исе – къыскъа.
Лякин о, апайына бойле джевап берди: – Къабакъбаш къадын дайын лаф этесинъ. Алладан яхшылыкъны къабул этип, аджеба яманлыкъны къабул этмейджекмизми? Башына тюшкенлерине бакъмадан, Эюп озь айткъанында гуна ишлемеди.
Манъа яхшы олсун ве сенинъ ярдымынънен джаным къуртулсын деп, оларгъа къызкъардашым олгъанынъны айт.
РАББИ Хаинден: – Сенинъ къардашынъ Хабиль къайда? – деп сорады. – Бильмейим, – деди Хаин. – Мен не, къардашыма къаравулыммы?
Бири-биринъизге ялан айтманъыз, чюнки сизлер ичинъиздеки эски адамны яман япкъанларынен берабер озюнъизден айырдынъыз
РАББИ ичюн къыйын ве япып оламайджакъ шей бармы? Келеджек йылы, кесильген куню Мен санъа келирим, ве о заман Сареде энди огълан бала олур, – деди.
Акъайлар, ёлларыны девам этмек ичюн, ерлеринден турдылар ве Содомгъа ёл алдылар. Оларны озгъармакъ ичюн, Ибраим оларнен кетти.