22 Сонъ Ибраимнен лакъырды этмекни токътатып, Алла ондан кетти.
Ибраимнен лафыны битирген сонъ, РАББИ кетти. Ибраим исе озюнинъ ерине къайтты.
Мен ве Бабам – бирмиз.
Ич кимсе ич бир вакъыт Алланы корьмеген; тек Бабасына энъ якъын, бирден-бир Алла, О, Озю Оны танытты.
Къурбан ерининъ устюнден атеш коклерге котерильгенде, РАББИнинъ Мелеги оларнынъ козю огюнде шу атешнен котерилип кетти. Буны корип, Маноах ве онынъ апайы ерге бетинен йыкъылдылар.
РАББИнинъ Мелеги къолундаки таягъынынъ уджунен эт ве пителерге тийди – таштан алев чыкъты ве этнен пителерни якъты! РАББИнинъ Мелеги исе козьден гъайып олды.
О, сизлернен дагъ янында юзьме-юзь атеш ичинден лаф этти.
РАББИ Мусагъа: – Исраиль огъулларына бойле хабер эт: «Мен сизлернен коклерден лаф эткениме шаатсынъыз.
Ибрам седждеге къапанды. Алла девам этип:
РАББИ оларгъа пек ачувлангъаны ичюн, андан кетти.