1 Ибрам 99 яшында олгъанда, онъа РАББИ келип: – Мен – Къудретли Алладырым. Козюм огюнде ачыкъ яшап, къусурсыз ол.
Манъа кучь берген Иса Месихнинъ ярдымынен эр шейни япып олам.
Алла бизде арекет эткен къудретинен бизим эписи истеклеримизден я да тюшюнгенимизден чокъча япмагъа кучьлюдир!
Мына, Нух ве онынъ эвлятлары акъкъында ривает. О заман яшагъан адамларнынъ арасында тек Нух къусурсыз ве инсафлы адам эди. О, Алланынъ козю огюнде ачыкъ яшай эди.
Олар экиси Алланынъ огюнде инсафлы адамлар олып, Раббининъ эписи эмир ве къанунларыны къатиен тута эдилер.
Бойледже, Коктеки Бабанъыз киби, сиз де мукеммель олунъыз.
– Я РАББИ! Сенинъ огюнъде насыл садыкълыкънен ве бутюн юрегимнен Санъа берилип юргенимни эсле. Сенинъ огюнъде яхшылыкъ яптым, – дува этип, аджджы агълап башлады.
Уц топрагъында Эюп адлы бир адам яшай эди. Къусурсыз, догъру адам олып, о, Алладан къоркъа ве яманлыкътан къача эди.
РАББИ ичюн къыйын ве япып оламайджакъ шей бармы? Келеджек йылы, кесильген куню Мен санъа келирим, ве о заман Сареде энди огълан бала олур, – деди.
Алланъыз олгъан РАББИнинъ огюнде къусурсыз ол.
Иса оларгъа дикъкъатнен бакъып: – Адамларнынъ имкяны ёкъ, лякин Алланынъ ярдымынен эр шей олмакъ мумкюн, – деди.
РАББИ-ТААЛЯ! Сен буюк кучюнънен, къудретинънен коклерни ве ер юзюни яраттынъ! Сенинъ къолунъдан кельмейджек бир шей ёкъ!
Къудретли Алла сени багъышласын, сени арттырсын ве чокъ сайылы этсин. Сенден пек чокъ халкъ асыл олсун.
– Я РАББИ! Мен Сенинъ огюнъде насыл садыкълыкънен ве бутюн юрегимнен Санъа берилип юргенимни эсле. Сенинъ огюнъде яхшылыкъ яптым, – деп, аджджы агълап башлады.
Сулейман: – Сен къулунъ олгъан Давут бабама буюк мерамет эйлединъ, чюнки о, Сенинъ огюнъде ишанчлы олып, инсафлыкънен ве ачыкъ юрекнен юре эди. Сен бу буюк мераметинъни сакъладынъ ве онъа тахтында отураджакъ огъулны бердинъ. Шимди ойле де олды.
Эй, инсан! Эйилик не олгъаны санъа бильдирильди, РАББИ сенден не истегени де хабер этильди: адалетли арекет этмек, мераметни севмек ве Алланънынъ огюнде юваш юрекнен яшамакъ.
Сонъ даа бойле деди: – Мен – Къудретли Алладырым! Догъып арт ве чокъ сайылы ол! Сенден халкъ, пек чокъ халкълар асыл оладжакъ, падишалар да сенден асыл оладжакълар!
Шунынъ ичюн адамлар Исанынъ ярдымынен Аллагъа якъынлашкъанда, Иса оларны къуртара биле, чюнки О, эр вакъыт яшай ве Алланынъ огюнде оларнынъ тарафыны тутып, оларны къорчалай.
Биз исе, сарсылмаз падишалыкънынъ сабылары олып, Аллагъа миннетдар олайыкъ ве Онъа ляйыкъ урьметнен ве къоркъунен ибадет этейик,
Шунынъ ичюн Алла ве инсанларнынъ алдында инсафымны эр вакъыт саф тутмагъа тырышам.
Исраиль Юсуфны бойле сёзлернен багъышлады: – Алла, кимнинъ козю огюнде баба-деделерим Ибраим ве Исхакъ юре эдилер, догъгъанымдан берли бугуньгедже манъа чобанлыкъ эткен Алла,
РАББИ Ибрамгъа: – Озь юртунъдан чыкъып, сой-сопларынъны ве баба эвини къалдыр да, Мен санъа косьтереджек ерге кет.
Ханокъ Алланынъ юзю огюнде яшай эди, сонъ о, ёкъ олды, чюнки Алла оны Озюне алды.
Павел Шура азаларына козьлерини тикип: – Эй, дин къардашларымыз! Мен бу куньге къадар Алланынъ алдында темиз инсафнен яшай эдим, – деди.
Манъа япкъан бутюн яхшылыкълары ичюн, РАББИни насыл такъдирлерим?
Алланынъ терен тюшюнджелерини анълап олурсынъмы? Къудретлини бутюнлей огренип олурсынъмы?
Сонъ РАББИ меним акъкъымда айткъан сёзлерини беджерир: «Эгер огъулларынъ Меним огюмде ишанчлы олып, джан-юректен ве темиз гонъюльнен яшап, юрген ёлларыны бакъып юрселер, Исраиль тахтында сюляленъ кесильмез», – деди.
Алланъыз олгъан РАББИ – аллаларнынъ Алласы, раббилернинъ РАББИсидир, улу, къудретли ве къоркъунчлы Алладыр! О адамларнынъ бетине бакъмай, къапарлар алмай,
РАББИ Мусагъа: – Меним къудретим сынъырлымы, аджеба? Санъа айткъанларым ерине келип-кельмейджегини шимди кореджексинъ, – деди.
Мен Ибраимге, Исхакъкъа, Якъупкъа «Къудретли Алла» Адымнен келе эдим, лякин «РАББИ» деген Адымнен оларгъа ачылмадым, – деди.
Уйле сыджагъында Ибраим чадырнынъ къапусы огюнде, Мамре деген эмен орманы янында отургъанда, онъа РАББИ пейда олды.
РАББИ Ибрамгъа келип: – Бу ерни сенинъ эвлятларынъа береджегим, – деди. Алдында пейда олгъан РАББИге Ибрам къурбан ерини къурды.
Шимди де, РАББИ, Исраильнинъ Алласы, меним бабама, Давут къулунъа берген сёзлеринъни беджер. Сен онъа: «Эгер огъулларынъ, сен Меним огюмде юргенинъ киби, догъру ёлдан юрселер, Исраиль тахтындан эвлядынъ кесильмез», – дединъ.
Хагъар Ибрамгъа Исмаилни тапкъанда, Ибрам 86 яшында эди.
Метушелах догъгъан сонъ, Ханокъ Алланынъ юзю огюнде 300 йыл яшады, ве онынъ даа огъуллары ве къызлары бар эди.
О, исе манъа бойле деди: «Мен РАББИнинъ козю огюнде яшайым. О, сеннен Озюнинъ мелегини ёллайджакъ ве ишинъни онъундан кетиреджек. Сен огълума халкъымдан, бабамнынъ эвинден апай аладжакъсынъ.
Исхакъкъа РАББИ пейда олды ве бойле деди: – Мысыргъа барма, Мен санъа айтаджакъ мемлекетте ерлеш.
О, эм къардашынъызны, эм Биньяминни сизнен йиберсин деп, Къудретли Алла сизге бу адамнынъ мераметини тапмагъа ярдым этер. Манъа исе баласыз олмагъа къысмет олса, баласыз олайым, – деди.
– Мен – Аллам, бабанънынъ Алласыдырым, – деди Алла. – Мысыргъа бармагъа къоркъма. Анда Мен сенден буюк халкъ асыл этерим.
Алланъ олгъан РАББИни сев, Оны динъле, Онъа япыш. О, санъа яшайыш ве узун куньлерни, Ибраим, Исхакъ ве Якъуп деделеринъе бермеге ант эткен топракъта яшамагъа имкяныны бере.
Якъуп Юсуфкъа бойле деди: – Ханаан топрагъында, Лузда манъа Къудретли Алла корюнди ве мени багъышлады.
Алланынъ сесини эшиткен адам дей. О, Юдже Алланынъ бильгисини биле, Къудретли Алланынъ руяларыны коре. О, ерге тюшеята, козьлери исе ачыкътыр.
Ким къусурсызлыкъта юре, хавфсызлыкъта яшай, къыйыш ёлдан юргеннинъ исе тюшюнгенлери ачылыр.