2 ве Сарей Ибрамгъа: – Бакъса, РАББИ манъа бала тапмакъ къысмет этмей. Хызметчи къызымнен ят, бельки, мен ондан бала корерим, – деди. Ибрам Сарейни динъледи.
Эгер апайыны онъа эфендиси берген олса, апайы огъланлар я да къызларны догъгъан олса, о заман апайынен балалары эфендисине къалып, о, янъгъыз чыкъсын.
Олардан бири деди ки: – Келеджек йылы тамам бу вакъытта Мен кене санъа келирим. О вакъыт Сареде энди огълан бала догъаджакъ. Саре о вакъыт онынъ аркъасында, чадырнынъ къапусы артында динълеп турмакъта эди.
Адамгъа исе РАББИ: – Апайынъны динълединъ; Мен, ондан махсул ашама деп, ясакъ эткен теректен ашадынъ! Шимди сенинъ ичюн ер юзю лянет олсун! Омюр-билля чекишип, махсулларыны дертнен ашайджакъсынъ.
Мейва берген юзюм киби апайынъ эвинъдедир, зейтюн пытакълары киби огъулларынъ софранъ этрафындадыр.
Шеэр къапусы янында олгъан бутюн халкъ ве акъсакъаллар: – Эбет, биз шаатмыз, – дедилер. – Сенинъ эвинъе кирген къадынны РАББИ Рахельге ве Леагъа ошатсын. Бу эки къадын Исраиль эвининъ темелини къойдылар. Эфратада зенгин ол ве Вифлеемде нам къазан.
Сонъ Алла Рахельни хатырлады, оны эшитти ве къурсагъыны бала-чагъалы этти.
Апайы бала тапып оламагъаны ичюн, Исхакъ РАББИге дува этти. РАББИ Исхакънынъ дувасыны эшитти, ве апайы Рефикъа юклю олды.
Эвель исе Ибраимнинъ апайы олгъан Саре ичюн, РАББИ Авимелекнинъ эвинде олгъан эписи апайларгъа бала догъмагъа къысмет этмей эди.
– Мен оны багъышларым, ве санъа ондан огълан бала берерим. Сарени багъышларым, ве ондан миллетлер ве халкъ падишалары асыл олурлар.
– О махсулларны манъа Сен берген апайынъ берди, ве мен ашадым, – деди адам.
– Алланынъ козю догъру, – деди Рахель. – Керчектен де О, мени эшитип, манъа огълан бала берди. Онынъ ичюн огъланнынъ адыны Дан къойды.
Лутнынъ буюк къызы кичигине бойле деди: – Бабамыз энди къарт, ве бутюн ер юзюнинъ адети боюнджа бизге эвленмек ичюн ер юзюнде адам ёкъ.
Сарей бала тапып оламай эди, онынъ баласы ёкъ эди.