10 Ибрам айванларны алып кельди, экиге болип кести ве бир къысмыны экинджи къысмынынъ къаршысында къойды. Къушларны исе экиге больмеди.
Сонъ адам къушнынъ къанатларыны, тенинден айырмайып, сындырсын, ве руханий оны къурбан еринде, янгъан одунлар устюнде якъсын. Будыр – атеште бутюнлей якъыладжакъ къурбан, РАББИге хош къокъудыр.
Кунь батып, къаранлыкъ тюшкен сонъ, иште, болюнген айванларнынъ арасындан тютеген атеш къазаны ве атеш алеви кечти.
Алланынъ козю огюнде ляйыкъ олмагъа гъайретнен тырыш, утанмайып чалышкъан ишчи ол, акъикъат сёзюни догъру къулланып огрет.
РАББИ онъа: – Манъа учь яшлы тана, учь яшлы эчки, учь яшлы къочкъар, бир гогерджин ве бир яш къушны алып кель, – деди.
Йыртыджы къушлар учып келип, беденлерге эндилер, амма Ибрам оларны къувды.