1 Эй, Исраиль эви, Меним сизлер ичюн агълав йырымны динъленъиз:
– Сен исе Исраиль башлыкълары акъкъында агъла
Ордуларнынъ РАББИси бойле дей: – Тюшюнинъиз, агъламакъ ичюн къадынларны чагъырынъыз. Бу иште энъ уста сойларыны чагъырынъыз, кельсинлер.
Дагълар ичюн агълап къычыраджагъым, чёль отлакълары ичюн аджджы агълайджагъым, олар толусынен янып биткендир, олардан кимсе кечмей. Айванларнынъ манърагъаны эшитильмей, эм кок къушлары, эм кийик айванлар эр кес къачып кетти.
Узун сачынъны кес де ат, байырларда агълав тюркюсини йырла. РАББИ бу несильге ачувланып, олардан вазгечип, кетти.
Шу куню адамлар сизни мыскъыллайджакъ, устюнъизден шойле агълав йырынен куледжеклер: «Бизни парчаладылар, халкъымызнынъ топрагъы башкъаларгъа берильди. О, энди кери къайтарыладжакъмы? Бизим тарлаларымыз саткъынларгъа пай этильди!»
Шунынъ ичюн РАББИ-Тааля, Ордуларнынъ Алласы, бойле дей: – Бутюн мейданларда къычырып агълайджакълар, эписи сокъакъларда: «Ах, вай-вай-вай!» – дейджеклер, койлюлерни матем тутмагъа, такъмакъчыларны такъмакъламагъа чагъыраджакълар.
Эй, Самарие дагъында яшагъан, Башан сыгъырлары киби, семиз олгъан къадынлар! Фукъарелерни хорлагъан, факъырларны чекиштирген, акъайларына: «Бизге бир шей ичмеге кетир!» – деген апайлар, бу сёзлерни динъленъиз.
Эй, Исраиль огъуллары, бу сёзлерни динъленъиз! РАББИ сизге, Мысырдан чыкъаргъан бутюн халкъкъа шойле дей:
– Мына олар йырлайджакъ агълав тюркюси. Оны йырлап, халкъларнынъ къызлары Мысыр ве онынъ бутюн ордулары акъкъында агълайджакълар, – дей РАББИ-ТААЛЯ.
– Инсан огълу! Мысыр падишасы фыравун акъкъында агъла ве онъа бойле айт: – Сен халкъларнынъ арасында озюнъни арслан деп сайдынъ. Озюнъ исе денъиз джанаварына ошайсынъ. Сен озенлеринъде бир тарафтан экинджи тарафкъа атыласынъ, аякъларынънен сувларны булатасынъ, озенлерини буландырып таптайсынъ.
– Инсан огълу! Тир падишасы акъкъында агъла да, онъа шойле айт: РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: – Сен – къусурсызлыкънынъ мисали, акъылгъа толу, гузелликте энъ яхшы эдинъ.
– Инсан огълу! Тир акъкъында агълав тюркюси йырла,
Олар сенинъ акъкъынъда агълайджакъ ве шойле айтаджакълар: «Эй, денъизджилернинъ шеэри, намлы шеэр! Насыл олды да, гъайып олдынъ! Сен ве шеэрлилеринъ денъизде кучьлю эдинъиз, бутюн ялы боюны къоркъуза эдинъиз.
Онынъ къатты пытакъларынынъ темелинден атеш кельди ве мейвасыны якъып ташлады. Падиша таягъыны япмагъа ярайджакъ къалмады устюнде бир къавий дал. Бу – бир агълав. Бу сёзлер агълав тюркюси олып къаладжакътыр.
Эй, къадынлар, РАББИнинъ сёзюни динъленъиз, агъызындан чыкъкъан эр сёзге къулакъ асынъыз. Къызларынъызгъа агъламакъны огретинъиз, бири-биринъизге агълав тюркюлерини йырламакъны окъутынъыз.
Оларны бунынъ ичюн джезаламаммы, аджеба? – дей РАББИ. – Бойле халкъкъа акъларыны бермемми?
Бунынъ ичюн РАББИ бойле дей: – Халкълардан соранъыз, бунъа ошагъан бир шейни ким эшитти? Исраиль къызы пек джиренч шейлер япты.
Самариенинъ пис путларынен ант эткенлер, Даннынъ ве Беэр-Шеванынъ аллаларына ишангъанлар йыкъыладжакъ ве бир даа турып оламайджакъ.