7 Олар ярдымсыз къалгъан адамларны топракъ ичине таптайлар, алчакъгонъюллилерни четке итейлер. Бабасынен огълу бир къадынгъа къатнай, Меним азиз Адымны яманлай.
Къанунсыз ишлеринъиз не къадар чокъ, гуналарынъыз не къадар буюк олгъаныны билем. Сиз инсафлы адамларгъа душманлыкъ япасыз, къапар аласыз ве фукъарелерни адалетли суд этмейсиз!
Бириси башкъасынынъ апайынен ятып, джиренч иш япа, башкъасы утанмайып келининен арамлана, учюнджиси де бабасынынъ къызы олгъан къызкъардашынынъ намусына токъуна.
Сиз фукъарелерге адалет къыдырмагъа ёл бермейсинъиз, зулум тюбюнде къалгъан халкъымдан адалет къыдырмакъ акъкъыны тартып аласынъыз, тул къадынларнынъ мулькюни чекип аласынъыз ве оксюзлерни союндырасынъыз.
Аранъыздаки ороспулыкъ акъкъында хабер пейда олды. Ойле бир ороспулыкъ ки, башкъа халкълар арасында биле бойле сою олмагъан: кимдир бабасынынъ апайынен ята!
Халкъымнынъ апайларыны озь гузель эвлеринден къувалайсынъыз, балаларындан эбедиен Мен береджек шуретимни тартып аласынъыз.
Олар тарлаларны истесе, оларны тартып алалар, эвлерни истесе – тартып алалар. Инсанны хорлайлар, эвини талайлар, адамны ве онынъ барлыгъыны чайпайлар.
Языда язылгъаны киби, башкъа халкълар Алланынъ Адыны сизлерден себеп яманлайлар.
Онынъ башлыкълары – окюрген арсланлар, онынъ къадылары – акъшам авгъа чыкъкъан къашкъырлар киби, сабагъадже ич бир шей къалдырмай.
Эй, фукъарелерни таптагъанлар, заваллыларны чекиштиргенлер, буны динъленъиз!
Эй, Самарие дагъында яшагъан, Башан сыгъырлары киби, семиз олгъан къадынлар! Фукъарелерни хорлагъан, факъырларны чекиштирген, акъайларына: «Бизге бир шей ичмеге кетир!» – деген апайлар, бу сёзлерни динъленъиз.
Олар чешит тюрлю халкъларгъа кельгенде, Меним мукъаддес Адымны арам эттилер; адамлар оларнынъ акъкъында: «Бу – РАББИнинъ халкъымы?! Онынъ топрагъындан къувулгъанлар я!» – айттылар.
Экиюзьлю олмакъ – яхшы дегиль, адам бир тилим отьмек ичюн адалетсизлик япар.
Ахав, йизреэлли Навотнынъ: «Бабаларымнынъ асабалыгъыны санъа бермем», – деген сёзлерине къасеветленип ве ачувланып, эвине кирди. Тёшегине ятты, бурнуны шиширди, аш ашамады.
Лякин озь ишлеринънен РАББИнинъ душманларына Оны масхара этмеге ёл бергенинъ ичюн, догъгъан огълунъ оледжек, – деди.
Шу адам озь баласыны Молек путуна багъышлагъаны ве бойле этип, Меним Азиз Еримни арамлагъаны ве Меним азиз Адымны яманлагъаны ичюн, Мен о адамгъа къаршы чыкъаджагъым ве оны халкъ арасындан ёкъ этеджегим.
Келининънен ятма. О – огълунънынъ апайыдыр, онен ятма.
Бабанънынъ апайынен ятма. Бу – бабанънынъ аврет ерлерининъ ачылышыдыр.
Ороспулыкълары ичюн къызларынъызны джезаламайджагъым, къоранта садыкълыгъыны бозгъанлары ичюн, келинлеринъизни де джезаламайджагъым. Чюнки акъайларынъыз ороспуларнен келише, путханедеки ороспуларнен къурбан чала. Анъламагъан халкъ исе гъайып олып кете!
Эвлятларынъны атештен кечирип, Молек путуна берме ве бунынънен Алланънынъ Адыны яманлама. Мен – РАББИм.
РАББИ Озь халкъынынъ башлыкъларынен ве акъсакъалларынен давалашаджакъ: «Сиз юзюм багъларыны боздынъыз, эвлеринъиз ёкъсуллардан тартып алынгъан шейлерге толу.
Сиз не ичюн халкъымны къыйнайсынъыз? Не ичюн ёкъсулларны чекиштиресинъиз?» – дей Ордуларнынъ РАББИ-ТААЛЯсы.
Адалетсиз къанунларны япкъанларгъа, акъсыз къарарларны чыкъаргъанларгъа беля!
Сиз фукъарелерни таптайсынъыз, олардан богъдай бергисини аласынъыз. Шунынъ ичюн паалы таш эвлер къурарсыз, лякин анда яшамазсыз, гузель юзюм багъларыны сачарсыз, лякин оларнынъ шарабыны ичмезсиз.