53 Сонъ Сулейман оны къурбан еринден кетирмек ичюн адамларны ёллады. О, келип, Сулейман падишанынъ огюнде эгильди. Сулейман онъа: – Бар, эвинъе къайт, – деди.
Огълум, РАББИден ве падишадан къоркъ, фикирлерини тез денъиштирген адамларнен берабер олма.
Падиша адамларны йиберип, Шимийни чагъыртты, онъа: – Озюнъе Ерусалимде эв къур, анда яша, андан бир якъкъа къыбырдама.
Бат-Шева падишагъа ергедже эгилип: – Падиша-эфендилерим Давут даима яшасын! – деди.
Бат-Шева падишанынъ огюнде эгилип селямлашты. Падиша ондан: – Не ишинъ бар? – деп сорады.
Авишалом, падишаны корьмейип, Ерусалимде эки йыл девамында къалгъан сонъ,
Падиша: – О, эвине къайтып кельсин, амма меним огюме кельмесин, – деди. Авишалом эвине къайтып кельди, лякин падишаны корьмеди.
Учюнджи куню Шаулнынъ ордусындан бир адам келе – устюндеки урбасы йыртыкъ, башы устюнде топракъ бар эди. Давуткъа келип, о, бетинен ерге йыкъылып селямлашты.
Сулейман: – Эгер о яхшы адам олса, онынъ башындан бир дане сач биле тюшмез, эгер де яман олса, олер, – деди.
Давутнынъ оледжек вакъты кельди. О, огълу Сулеймангъа буюрып:
Ёав падишагъа кетти ве онъа буны айтып берди. Падиша Авишаломны озюне чагъыртты. Авишалом келип, падишанынъ огюнде бетинен ерге йыкъылып, онъа урьмет косьтерди. Падиша Авишаломны опьти.