6 Давут: «Манъа хитли Урияны ёлла», – демек ичюн, Ёавгъа адамлар йиберди. Ёав Урияны Давуткъа ёллады.
Гуналарыны гизлеген адам хайырыны корьмез, тёвбе этип оларны ташлагъангъа исе мерамет этерлер.
Сонъ Пётр ант этип, сёз берди: – Алла бойнумны урсун! Мен бу адамны танымайым! – деди. Шу ань хораз къычырды.
Пётр исе ант этип кене инкяр этти: – Мен бу адамны танымайым! – деди.
Лякин Пётр эписининъ алдында инкяр этип: – Сен айткъан шейни мен бильмейим, – деди.
Рабби бойле деди: – Бу халкъ Манъа тек сёзлеринен якъын, Мени тек тиллеринен урьмет этелер. Юреклери исе Менден узакъ, инсанларнынъ буюргъанларыны тутып, Мени саялар, деп тюшюнелер.
Шаул: – Мен гуна яптым, амма сен бугунь халкъымнынъ акъсакъаллары огюнде ве Исраиль огюнде манъа урьмет косьтер, меннен берабер къайт, мен де сенинъ Алланъа, РАББИге ибадет этейим, – деди.
Эгер яхшылыкъ япсанъ, башынъны котермейсинъми? Яхшылыкъ япмасанъ, босагъанънынъ янына гуна ятмакътадыр. О, сени истей, сен исе онынъ эфендиси ол.
О, юклю олды ве Давуткъа: – Мен юклю олдым, – деп хабер йиберди.
Урия онъа кельген сонъ, Давут ондан Ёавнынъ ишлери насыл олгъаныны, халкънынъ вазиети ве дженкнинъ кетишаты акъкъында сорады.
ве хитли Урия. Джеми оларакъ отуз еди адамдыр.