9 Эгер исе: «Гуналарымыз бар», – десек, О, ишанчлы ве адалетли олып, бизим гуналарымызны багъышлар ве бизни эр тюрлю яман ишлеримизден темизлер.
О, акъикъат ве адалетни севе; дюнья РАББИнинъ севгисине толды.
Гуналарыны гизлеген адам хайырыны корьмез, тёвбе этип оларны ташлагъангъа исе мерамет этерлер.
Огюмде къазангъан бутюн гуналарындан ве эткен яманлыкъларындан оларны темизлейджегим; огюмде къазангъан гуналарыны ве Менден айырылгъанларыны багъышларым.
Амма О, Озю ярыкъта олгъаны киби, биз де ярыкъта юрсек, бизим араларымыз якъын олур ве Онынъ Огълу Исанынъ къаны бизни эр бир гунадан темизлер.
Мен устюнъизге темиз сув сепеджегим, ве сизлер эписи озь писликлеринъизден темизленеджексинъиз. Сизни даа эписи путларынъыздан темизлейджегим.
Биз инангъан умютимизни йыкъылмайып къатты тутайыкъ, чюнки сёз берген Алла ишанчлыдыр.
Иса Месих гунакярларны къуртармакъ ичюн дюньягъа кельди, мен исе – гунакярларнынъ биринджисим! Бу сёзлер догъру, ве оларны къабул этмеге ляйыкътыр.
Сенинъ къулакъларынъ дикъкъатлы олсун, Сенинъ козьлеринъ ачыкъ олсун! Сенинъ къулунънынъ дувасыны эшит! Гедже-куньдюз мен Сенинъ огюнъде Исраиль огъуллары, Сенинъ къулларынъ ичюн дувалар этем. Исраиль огъуллары япкъан гуналар ичюн тёвбе этем. Мен де, бабамнынъ эви де Сенинъ огюнъде гуна яптыкъ.
Олар бир даа озьлерини путларнен, писликлернен, чешит яманлыкъларынен арамламайджакълар. Мен оларны гуна япып яшагъан ерлернинъ эписинден азат этеджегим, оларны темизлейджегим. Олар Меним халкъым оладжакъ, Мен исе оларнынъ Алласы оладжагъым.
Озь Огълуны, Раббимиз Иса Месихни якъындан бильмеге сизлерни чагъыргъан Алла ишанчлыдыр.
Бойлеликнен, буны билинъиз: Алланъ олгъан РАББИ – керчек Алладыр. О – ишанчлы Алла. Эгер адам Алланы севсе ве эмирлерини тутса, Алла Озь васиетини онынъ бинъинджи несилине къадар къорчалар ве садыкъ къалыр.
Имангъа кельгенлерден чокълары келип, озь япкъанларыны ачыкътан айта башладылар.
Адамлар Ягъягъа бутюн Еудие мемлекетинден ве Ерусалим шеэринден келе эдилер ве озь гуналарыны айта эдилер. Ягъя кельгенлерни Иордан озенининъ сувуна батырып чыкъара эди.
Бизни эр бир гунадан къуртармакъ, яхшы ишлерни гъайретнен япкъан темиз сайлангъан халкъны Озюне азырламакъ ичюн, О, Озюни бизим ичюн къурбан кетирди.
Базыларынъыз бойле эдинъиз, амма ювундынъыз, азиз олдынъыз, Рабби Иса Месихнинъ Адынен ве Алламызнынъ Рухунен акъландынъыз.
олар эр саба янъыдан келелер; Сенинъ ишанчлыгъынъ буюктир!»
Алла адалетсиз дегиль. О, сизинъ ишинъизни, Онынъ Адына косьтерген севгинъизни унутмаз, азизлерге насыл хызмет эткенинъизни ве шимди де япкъанынъызны акълында тутар.
олар эсир тюшип отургъан ерлерде озюне келип, тёвбе этселер ве эсирлик топрагъында Санъа ялварып: «Биз гуна яптыкъ, Къанунны боздыкъ, яманлыкъ яптыкъ», – деселер
Олар Алланынъ къулу Мусанынъ йырыны ве Къозунынъ йырыны айтып, бойле дей эдилер: – Рабби-Тааля, Къудретли Алла! Сенинъ ишлеринъ буюк ве аджайиптир. Халкъларнынъ Падишасы! Сенинъ япкъанларынъ догъру ве акътыр.
Саре де, бала тапып оламагъан ве яшы кечкен олса да, иман этип, сёз берген Алланынъ садыкълыгъына инанды ве юклю олмагъа кучь тапты.
озь гуналарыны айта эдилер. Ягъя кельгенлерни Иордан озенининъ сувуна батырып чыкъара эди.
Озьара акъыл танышып, айтынъыз, буны къадим замандан ким хабер этти, оладжагъындан эвель ким бильдирди? Мен РАББИм дегильми? Менден гъайры аллалар ёкъ! Мен – адалетли Алла ве Къуртарыджы! Менден башкъасы ёкъ!
Оны сувнен ювып, Озь сёзюнен оны элялламагъа ве азиз этмеге,
Кечкен заманларда Алла гуналаргъа сабырнен чыдай эди, шимди исе Озюнинъ акълылыгъыны ве адалетли олгъаныны косьтере ве Исагъа иман эткенлерни акълай.
Эй, Сион къызы, чокъ къуван! Къуванчтан къычыр, эй, Ерусалим къызы! Мына, сенинъ падишанъ санъа келе! О, къабаатсыз. О, къуртарув бере. О, алчакъгонъюлли, эшек устюнде, эшек баласы устюнде отура!
О, бинълердже несиллерге мераметини эйлей, къабаатны, джинаетни, гунаны багъышлай, лякин джезасыз къалдырмай, бабаларнынъ къабааты ичюн балаларындан ве торунларындан учюнджи ве дёртюнджи несилине къадар сорай.
Сенинъ къулунъ ве Исраиль халкъы шу ерге бакъып дувалар окъугъанда, оларнынъ ялварувларыны эшит! Коклерде, Сен яшагъан еринъде эшит ве эшиткенинънен афу эт!
Тек къабаатынъны таны. РАББИге, сенинъ Алланъа къаршы чыкътынъ, ябанджыларнен эр даллы терек тюбюнде ябанджыларны бол-бол охшай эдинъ. Сесиме исе къулакъ асмадынъ, – дей РАББИ.
Эй, адалетли Баба! Дюнья Сени танымагъан олса да, Сени Мен таныдым. Бу адамлар да Мени Сен ёллагъанынъны бильдилер.
Пётр къадынгъа: – Эй, къадын, мен Оны танымайым! – деп инкяр этти.