13 О кельгенде, Элий ёл кенарында отургъычта отура, чюнки онынъ юреги Алланынъ Сандыгъы ичюн сыкъыла эди. О адам келип, шеэрде хаберни беян эткен сонъ, бутюн шеэр фигъан къопарды.
Бир кунь Ханна, Шилода ашап-ичип, турды. Руханий Элий о вакъыт РАББИге ибадет эви къапусы янында курьсюде отура эди.
Хаберджи Алланынъ Сандыгъыны анъгъанда, Элий къапунынъ янындаки отургъычтан аркъасына йыкъылды, бойнуны сындырды ве ольди, чюнки о, пек агъыр ве къарт эди. О, къыркъ йыл девамында Исраильнинъ къадысы олды.
Сен юрегиме: «Меним юзюмни къыдыр», – дединъ. Сенинъ юзюнъни къыдыраджагъым, я РАББИ!
Ханаанлылар ве топракънынъ эписи адамлары буны эшитип, бизни сарып алырлар ве адымызны ер юзюнден силип ташларлар. Сонъ Сенинъ улу Адынънен не олур?
Элий шу яйгъара сеслерини эшитип: – Не ичюн ойле къычырышалар? – деп сорады. Шу заман о адам янына келип, эр шейни айтты.
Эй, Ароэрде яшагъан къыз! Ёл кенарында тур да бакъ! Къачкъан адамдан, къуртулгъан союндан: «Не олды?» – деп сора.